Ομιλία Σοφίας

ΑΘΗΝΑ 22/11/10 ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΝΤΡΑΦΟΥΡΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΡΑ»

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας

Τον Γιάννη Κοντραφούρη τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του 90 από τον Μινω Βολανάκη. Είχα ακούσει για την «ομάδα υψηλού κινδύνου» για την κατάληψη στο νεοκλασικό της τρίτης Σεπτεμβρίου  και τα όσα ωραία γινόντουσαν εκεί, αλλά τον ίδιο τον γνώρισα από τον Μινω.
Ο Μινως Βολανάκης ζούσε στα Εξάρχεια όπως και εγώ άλλωστε και τα μεσημέρια τριγυρίζαμε και οι δυο γύρω απ το περίπτερο ξεφυλλίζοντας εφημερίδες. Εκεί ανταλλάσαμε σχόλια, κάναμε χιούμορ και πειράγματα. Μέσα σ αυτό το κλίμα, μια μέρα με κάλεσε στην πρόβα του στο θέατρο της οδού Κεφαλλήνιας, όπου βοηθός του ήταν ο Γιάννης Κοντραφουρης. Η έλξη μου προς την νεαρή εκρηκτική προσωπικότητα ήταν ακαριαία . Πήγα γρήγορα και είδα την δουλειά του και του εξέφρασα τον θαυμασμό μου.
Το 2000 έφερε στο σπίτι μου ένα βραδυ ένα  μονόλογο, το «όταν η Μεριλιν Μονροε μένει μονή της». Κάτσαμε στο δωμάτιο εκείνος εγώ και ο σύντροφος μου Κώστας Φωτόπουλος και τον διάβασα δυνατά με μια ανάσα. Συνταράχτηκα. Αμέσως είπα: «Εγώ αυτό θα το κάνω»
Από κει και πέρα άρχισε ένας αγώνας απίστευτα κουραστικός μέχρι αυτή η παράσταση να γίνει πραγματικότητα. Έγινε όμως. Την κάναμε στο θέατρο Δημήτρης Χορν μόνοι μας  για 20 συλλεκτικές παραστάσεις. Αξέχαστη εμπειρία αλλά τραυματική. Έκανα πολλά χρόνια να ξεπεράσω το σοκ. Ένοιωσα πως οι θεατρικές δυνάμεις μας  εναντιώθηκαν άδικα  και επεδίωξαν να διαιρέσουν την συμμαχία και να χαλάσουν την φιλία μας. Ο Γιάννης χτυπήθηκε αλύπητα για το συγγραφικό του έργο (που σήμερα αναγνωρίζεται ως αριστούργημα) Η παράσταση αυτή όμως μας έδεσε πιο πολύ.
Συναντιόμασταν τώρα όλο και πιο συχνά. Ήταν μια ανάσα οξυγόνου η συναναστροφή μου μαζί του. Η οξύνοια του πνεύματος του, η κριτική του διάθεση, το χιούμορ του, η ζωντάνια του, η αλήθεια του, το πάθος, το στυλ του με ξάφνιαζαν. Τον αγαπούσα και τον θαύμαζα. Δυο χρόνια πριν φύγει μου ζήτησε να κάνουμε την Συλβια Πλαθ. Με περίμενε στο καφενείο στη γωνία Καλιδρομιου και Σ. Τρικούπη. Ήρθε γρήγορος και όμορφος όπως πάντα, στάθηκε μπροστά μου και μου το πρότεινε ευθέως. Του είπα: «Γιάννη φοβάμαι Δεν έχω το κουράγιο να τραβήξω τα ιδία εκτός κι αν μας στηρίξει ο Θόδωρος Τερζόπουλος» και βγήκα με βαριά καρδιά απ το παιχνίδι….με τύψεις ότι τον πρόδωσα!
Εκείνος όμως συνέχισε να ονειρεύεται να κάνουμε πράγματα μαζί.
Το καλοκαίρι του 2007 μέσα απ το νοσοκομείο, όπως έμαθα εκ των ύστερων μου, τηλεφωνούσε σχεδόν καθημερινά και μου έλεγε «γράφω την Ιοκάστη θα την κάνουμε με τον Τερζόπουλο»
«Ναι» του έλεγα εγώ χαρούμενη «ναι θα την κάνουμε» Ήμουν Χαλκιδική σε διακοπές.
Δεν ήξερα οτι εκείνος ετοιμάζονταν να «φύγει» αλλά καταλάβαινα στη φωνή του μια παράξενη αγωνία που στα αυτιά μου φάνταζε σαν τρελή χαρά για δημιουργία. Όταν άκουγε να του λέω «ηρέμησε Γιάννη θα το κάνουμε οπωσδήποτε…θα το κάνουμε» γαλήνευε και έκλεινε το τηλέφωνο. Και μετά σταμάτησαν τα τηλεφωνήματα κάπως έτσι…αυτό ήταν…
Υ Γ Λεπτομέρειες απ τη συναναστροφή μας τις έχω φυλάξει σε ξεχωριστό κιβώτιο στην καρδιά μου σαν αναμμένη φλόγα, η εκρηκτική ύλη… δεν ξέρω. Είναι εκεί μαζί με άλλα δώρα των φίλων μου που γινανε άγγελοι ή πουλιά με πύρινα φτερά… πάλι δεν ξέρω.
Σας ευχαριστώ.