Κρίσεις

"Ο Λεόν Μπλουά, συλλέκτης κάθε μίσους, δεν απέκλεισε από το αχανές μουσείο του τη γαλλική αστική τάξη. Την αμαύρωσε με μακάβριες αποχρώσεις που ανακαλούν στη μνήμη, διακαιολογημένα, τα όνειρα του Quevedo και του Goya. Δεν ήταν μόνο τρομοκράτης συγγραφέας· ένα από τα παραδοξότερα αφηγήματά του προδιαγράφει τον Κάφκα. […]
Η εποχή μας επινόησε την έκφραση "μαύρο χιούμορ". Κανένας δεν έχει ευδοκιμήσει σ' αυτό τον τομέα, ώς σήμερα, με τόση αποτελεσματικότητα και τόση λεξική πληθωρικότητα όσο ο Λεόν Μπλουά".
Jorge Luis Borges

Απόσπασμα

"Ο Ζερμπιγιόν ήταν ένας δολοφόνος που είχε χάσει τη γαλήνη του. Ας το εξηγήσει όποιος μπορεί. Αφού διέπραξε το έγκλημά του με τον πιο άνανδρο και αχρείο τρόπο, δίχως να νιώσει καμιά ταραχή, σαν κτήνος που ήταν, οι τύψεις άρχισαν να εμφανίζονται με την άφιξη ενός έντυπου δελτάριου, με πλατύ μαύρο πλαίσιο, μέσω του οποίου όλη η βαρυπενθούσα οικογένεια τον παρακαλούσε να παρευρεθεί στην κηδεία του θύματός του.
Αυτό το τυπογραφικό αριστούργημα τον είχε τρελάνει, αποδιαρθρώσει, συγχύσει. Ξερίζωσε πολύ γερά δόντια, σφράγισε αδέξια με χρυσό άχρηστα υπολείμματα δοντιών, έπεσε με λύσσα πάνω σε ευαίσθητα ούλα, συγκλόνισε σαγόνια που είχε σεβαστεί ο χρόνος, υποβάλλοντας την πελατεία του σε πρωτοφανή μαρτύρια. […]. "

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Leon Bloy, Γάλλος πεζογράφος, κριτικός, δοκιμιογράφος και ιστορικός, γεννήθηκε το 1846 και πέθανε το 1917. Έζησε στο Παρίσι σε συνθήκες απερίγραπτης εξαθλίωσης, εργαζόμενος κατά διαστήματα ως δημοσιογράφος και σκιτσογράφος. Ήταν μέλος μιας μικρής ομάδας συγγραφέων, θαυμαστών του Barbey d'Aurevilly. Συνδέθηκε επίσης με τους Huysmans, Villiers de l'Isle-Adam και Verlaine.
Φανατικός καθολικός, αγωνίστηκε ταυτόχρονα εναντίον του άθεου ορθολογισμού και του άκαμπτου συντηρητισμού του Βατικανού. Οι βίαιες επιθέσεις της κριτικής του, ιδιαίτερα εναντίον του Ζολά και των εκπροσώπων του νατουραλισμού -Les funerailles du naturalisme (1891), Je m'accuse (1900)-επικαλύπτουν συχνά την ιδιομορφία του λογοτεχνικού του έργου, που διαπνέεται από το ρομαντισμό της εποχής και τα οράματα των συμβολιστών. Το πεζογραφικό του έργο, εν μέρει αυτοβιογραφικό, εκφράζει την αγωνία της ανέχειας και πνευματικές ανησυχίες: Le desespere (1887), La femme pauvre (1897), μυθιστορήματα. Εξίσου αποκαλυπτική είναι η σφοδρότητα του οκτάτομου Ημερολογίου του, που αρχίζει να δημοσιεύεται από το 1892 με διάφορους τίτλους: Le mendiant ingrat, Mon journal, Le pelerin de l'absolu, κτλ.
Στα κείμενα του Μπλουά, που συσσωματώνονται σε 20 τόμους (η πρώτη έκδοση των Απάντων του πραγματοποιείται στα 1947-49) δεσπόζει ένα ιδιόμορφο μπαρόκ ύφος, που χαρακτηρίζεται κατ' εξοχήν από την υπερβολή. Στη γραφή του επικρατεί ο λεκτικός πληθωρισμός, ο πυρετώδης αφηγηματικός ρυθμός και, προπάντων, η αιφνιδιαστική εναλλαγή, οι αντιθέσεις.
Όλα αυτά μαρτυρούν, παρά τη "συνωμοσία" των συγχρόνων του που αποσιώπησαν τις αρετές του έργου του, ότι ο Λεόν Μπλουά είναι δεξιοτέχνης της γαλλικής πρόζας.