Απόσπασμα

Ι. Η Μαρία μένει μόνη με τον Εντουάρντ νεκρό

Ο Εντουάρ σωριάστηκε νεκρός.
Ένα κενό έγινε μέσα της, που την ανύψωσε σαν άγγελο. Τα γυμνά στήθη της ορθώθηκαν: ένα πένθιμο ρίγος την έφερε στην εκκλησία του ονείρου όπου η εξάντληση, η σιωπή και το αίσθημα του τελεσίδικου την αποτέλειωσαν.
Σε έκσταση ανώτερη από τη φρίκη του σπιτιού, η Μαρία απελπίστηκε.
Ξαφνικά συνήλθε, διασκεδάζοντας την απελπισία της.
Ο Εντουάρντ πεθαίνοντας την ικέτευσε να'ναι γυμνή.
Ήταν χλωμή, αναμαλλιασμένη, τα σφιχτά στήθη ξεπετάγονταν απ' το σχισμένο φόρεμα.
Η φρίκη την εξουσίαζε απόλυτα, όπως ο δολοφόνος τη μαύρη νύχτα.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ζωρζ Μπατάϊγ (Γαλλία, 1897-1962) μετά από μια νεανική έντονη μυστικιστή διάθεση, ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σαντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.
Το 1924 διορίζεται στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας.
Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την Ιστορία του ματιού (ελλην. έκδ. Άγρα 1980).
Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά : Documents (1929-30), Critique Sociale (1933), Minotaure (1932-33), και κυρίως με το Acephale, που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).
Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα " Αντεπίθεση " (" Contre Attaque ") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.
Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris.
Γράφει την Έννοια της δαπάνης (1933), την Εσωτερική Εμπειρία (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), το Γαλάζιο τ' ουρανού (1936), τη Μαντάμ Εντουαρντά (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - ελλην. έκδοση Άγρα, 1980 ), το Περί Νίτσε (1943 - που μαζί με τον Ένοχο και την Εσωτερική Εμπειρία θα αποτελέσουν το Αθεολογικό Άθροισμα), τον Αρχαγγελικό (1944), το Αλληλούια (1947), τη Θεωρία της θρησκείας (1948), τον Αββά Γ. (L'Abbe C., 1950).
To 1946 ιδρύει το περιοδικό Critique που η έκδοσή του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962.
Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο Ζυστίν ή Οι ατυχίες της αρετής του μαρκήσιου ντε Σαντ.
Το 1955 γράφει το Η προϊστορική ζωγραφική : Λασκώ ή Η γέννηση της τέχνης, το 1957 το Η λογοτεχνία και το κακό (ελλην. έκδοση Πλέθρον, 1979) και το 1961 Τα δάκρυα του έρωτα (ελλην. έκδ. Νεφέλη, 1981).
Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J. J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε : Η μητέρα μου (ελλην. έκδοση Άγρα, 2001) και Ο Νεκρός (ελλην. έκδοση Άγρα, 1981).
Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων Απάντων του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραφτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot κ.ά.