Κρίσεις

[…] Για μένα, το τεράστιο που υπάρχει στα κείμενα του Koltes, είναι αυτό το μείγμα Ρεμπώ και Φώκνερ. Τα θεατρικά πρόσωπα χτίζονται και αναπτύσσονται με αφετηρία αποκλειστικά και μόνο τη γλώσσα. Συγχρόνως βρίσκουμε σ' αυτά τα κείμενα μία μολιερική δομή, μία δομή άριας. […] Ο Koltes ήταν ο μόνος στη νέα δραματουργία που κίνησε το ενδιαφέρον μου.
Heiner Muller, 1990

[…] Νομίζω πως ο Koltes είναι ένας βολταδόρος, ένας περιπλανώμενος που κοιτάζει στις ακρώρειες των πόλεων, στις ακρώρειες του κόσμου, τα σημεία τα πιο απομακρυσμένα, τα πιο χαμένα. Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι ακρώρειες πρόκειται να γίνουν το κέντρο του κόσμου. […] Ο Koltes είναι ένας άνθρωπος της εποχής μας αλλά έχω επίσης την εντύπωση ότι είναι ένας συγγραφέας που προηγείται της εποχής μας· έχει ήδη γράψει μετά τη δική μας εποχή.
Maria Casares, 1990

Απόσπασμα

[…] με βλέπεις έτσι τώρα, το κεφάλι μου να μη στέκει και καλά (αλλά θα μου περάσει). Το είδα εγώ με την πρώτη ότι είσαι εντάξει τύπος, μπορεί κανείς να σου μιλήσει : το πραγματικό της όνομα δεν το ξέρω, εκείνο που μου είπε δεν είναι το δικό της, δεν θα πω λοιπόν πώς ήταν φτιαγμένη, κανείς δεν θα μάθει ποτέ ποιος κοιμήθηκε με ποιον μια ολόκληρη νύχτα, κάτω από μια γέφυρα καταμεσής της πόλης, υπάρχουν ακόμη τα ίχνη στην πέτρα εκεί κάτω: περπατάς όπου να 'ναι κάποιο βράδυ,'ετσι στην τύχη, βλέπεις μια κοπέλα να γέρνει ακριβώς πάνω από το νερό, την πλησιάζεις κατά τύχη, γυρνάει και σου λέει: το όνομά μου εμένα είναι μάμα, μη μου πεις το δικό σου, δεν της λες το δικό σου, της λές: πού πάμε; σου λέει εκείνη: πού θες να πάμε; δεν καθόμαστε εδώ, είσαι; κάθεσαι λοιπόν εκεί, ώς τα χαράματα που φεύγει, όλη νύχτα τη ρωτάω: ποια είσαι; πού μένεις; τι κάνεις; πού δουλεύεις; πότε θα ξαναβρεθούμε; λέει εκείνη σκύβοντας πάνω από το ποτάμι: δεν τ' αφήνω ποτέ το ποτάμι, πάω από τη μια όχθη στην άλλη, από τη μια γέφυρα των πεζών στην άλλη, ανηφορίζω το κανάλι και επιστρέφω πάλι στο ποτάμι, χαζεύω τις μαούνες, χαζεύω τους υδατοφράχτες, ψάχνω το βυθό του νερού, κάθομαι στην άκρη του νερού ή σκύβω πάνω του, εγώ μόνο σε γέφυρες και σε όχθες μπορώ και μιλάω, και μόνο εκεί μπορώ να αγαπάω, όπου αλλού είμαι σαν ψόφια, όλη μέρα βαριέμαι και το βράδυ επιστρέφω κοντά στο νερό…

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Bernard-Marie Koltes, γάλλος θεατρικός συγγραφέας γεννήθηκε στο Μετζ το 1948. Νεαρός ακόμα έκανε μια πρώτη απόπειρα να ασχοληθεί με τη συγγραφή, αλλά τα εγκατέλειψε. Δεν πάτησε μάλιστα ούτε μια φορά στο θέατρο μέχρι τα είκοσι. Ταξιδεύει στον Καναδά και στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη). Μια παράσταση θα τον κάνει να δεθεί για πάντα με τη θεατρική σκηνή : η Μήδεια, που ερμηνεύει η μεγάλη γαλλίδα ηθοποιός Μαρία Καζαρές το 1970, σε σκηνοθεσία Χόρχε Λαβελί.
Αρχίζει έτσι να γράφει σχεδόν αποκλειστικά για το θέατρο και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα σκηνοθεσίας στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου (1970-71). Έκτοτε η συγγραφική του δραστηριότητα διακόπτεται μόνο από μεγάλα ταξίδια, Ρωσία, ΗΠΑ, Γουατεμάλα, αλλά κυρίως στις χώρες της Αφρικής. Από το 1983 αρχίζει η μεγάλη και στενή του συνεργασία με τον σκηνοθέτη Patrice Chereau, που θα ανεβάσει τα σπουδαιότερα έργα του στο Theatre des Amandiers του παρισινού προάστειου Nanterre : Combat de negre et des chiens [Αγώνας νέγρου και σκύλων] (1983), Quai Ouest [Δυτική αποβάθρα] (1986), Dans la solitude des champs de coton [Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι] (1987), Retour au desert [Επιστροφή στη έρημο] (1988).
Ο Bernard-Marie Koltes πέθανε το 1989.

Για μεγαλύτερη ενημέρωση σχετικά με το συγγραφέα μπορεί κανείς να ανατρέξει στα εκτενέστατα Επίμετρα των βιβλίων Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι (Άγρα, 1990) και Ρομπέρτο Τσούκο (Άγρα, 1992).