Απόσπασμα

Ένας άντρας εξήντα οχτώ χρονώ είναι ξαπλωμένος σε ένα ξέστρωτο κρεββάτι κι αυνανίζεται. Το δωμάτιο, γεμάτο κούτες κι έπιπλα ακατάστατα βαλμένα, ανήκει σ' ένα όμορφο σπίτι που βλέπει στο Κέηπ Τάουν. Ο άντρας μόλις έχει εγκατασταθεί. Σε κάθε μετακόμιση που έκανε στη ζωή του ανακάλυπτε πως μόνο αφού αυνανιζόταν στον νέο χώρο αισθανόταν σαν στο σπίτι του. Η γυναίκα του τον πιέζει να μην καθυστερεί.

Ο μεγαλύτερος αυνανιστής του κόσμου, που ζει στη Βουδαπέστη, αυνανίζεται κάθε απόγευμα εργάσιμης ημέρας μόλις γυρίσει σπίτι του. Ζει σ' ένα μεγάλο διαμέρισμα και είναι μέλος του πολιτικού γραφείου του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στα εξήντα πέντε του σφύζει από ευρωστία και κέφι. Στο τέλος άλλης μιας σκληρής μέρας πηγαίνει κατευθείαν στο γραφείο του και ξετυλίγει ένα μεγάλο χαλί με έναν παγκόσμιο χάρτη από πάνω, διαστάσεων 6Χ6. Στο κέντρο βρίσκεται η Ουγγαρία, πιο συγκεκριμένα η Βουδαπέστη και ακόμα πιο συγκεκριμένα ο ίδιος. Στέκεται σ' αυτό το σημείο, κοιτάζει το σπέρμα του να πιτσιλίζει το επιπεδοσφαίριο και γελάει όλο χαρά όταν σκέφτεται όλους τους Ούγγρους που θα πρέπει να βρίσκονται εκεί όπου έπεσε το σπέρμα του: τους Ούγγρους που αυτή τη στιγμή είναι υπεύθυνοι σε εργαστήρια, σε πανεπιστήμια, σε επιχειρήσεις, σε τράπεζες… Σήμερα η Βουδαπέστη, αύριο ο κόσμος όλος. Και ο κόσμος αυτός θα είναι καλύτερος.

Ένας ανθρωπολόγος πλησιάζει ένα δεκαεπτάχρονο αγόρι που στέκεται σε μια ακρογιαλιά κοντά στη Σούβα, στις νήσους Φίτζι, και που χωρίς να νιώθει ντροπή αυνανίζεται και εκσπερματώνει στο απαλό κύμα του Ειρηνικού. Ρωτάει το παιδί πώς λέγεται αυτό που κάνει. Η απάντηση του νέου είναι "Τοκολάνο", που σημαίνει "βυθίζω το φεγγάρι".

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Harry Mathews γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 14 Φεβρουαρίου 1930. Σπούδασε μουσική στα πανεπιστήμια του Πρίνστον και του Χάρβαρντ και αργότερα στην Ecole Normale de Musique στο Παρίσι. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 υπήρξε μέλος της "Σχολής της Νέας Υόρκης", μιας ομάδας ποιητών που, εμπνευσμένοι από το έργο του Ραίημοντ Ρουσσέλ, έβαλαν τη σφραγίδα τους στην νεορκέζικη πρωτοπορία. Το 1973 εντάχθηκε στη γαλλική λογοτεχνική ομάδα OuLiPo (Εργαστήριο Δυνητικής Λογοτεχνίας) που ξεκίνησε το 1960 με την έμπνευση των Ραιημόν Κενώ και Φρανσουά Λε Λυοναί, και συμπεριέλαβε αργότερα συγγραφείς όπως ο Ζωρζ Περέκ, ο Ζακ Ρουμπώ και ο Ίταλο Καλβίνο. Ενεργό μέλος έκτοτε, δημοσίευσε την Επιτομή του Ουλιπό (1998), βίβλο πληροφοριών για την ομάδα, και ίδρυσε το Oucuipo (Εργαστήριο Δυνητικής Μαγειρικής). Το συγγραφικό του έργο όμως δεν περιορίζεται μόνο στην "ουλιπική" γραφή. Άρχισε πριν τη συνάντησή του με την ομάδα, με το μυθιστόρημα Conversions (1962). Χωρίς να εγκαταλείψει τη λογοτεχνική ίντριγκα, την "ιστορία", αποφεύγει την κλασική ψυχολογική ανάλυση των μυθιστορηματικών προσώπων, και χρησιμοποιεί μια νέα οικονομία των λέξεων, μέσα από τις χημικές αντιδράσεις των οποίων επινοεί ένα νέο κόσμο που προκαλεί την έκλπηξη. Μετά τις Conversions, ακολουθούν τα μυθιστορήματα Les Verts champs de Moutarde de l'Afganistan (1975), Le Naufrage du stade Odradek (1981) -και τα δύο τα μετέφρασε στα γαλλικά ο Ζωρζ Περέκ- Le Verger (1986), Cigarettes (1988), το πλέον "ουλιπικό" μυθιστόρημά του, και τα έργα Cuisine de pays (διηγήματα, 1991), 20 lignes par jour (ημερολόγιο, 1994), Le journaliste (μυθιστόρημα, 1997), Sainte Catherine (νουβέλλα, 2000), τα ποιητικά Six poemes (1980), Le Savoir des rois (1987), Ecrits francais (1990) και το δοκίμιο για τον Giandomenico Tiepolo (1993). Σήμερα μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη.

(Τα βιογραφικά είναι από το τεύχος του Magazine Litteraire, αφιερωμένο στο Ουλιπό, Μάης 2001)