Απόσπασμα

[…] Ήθελα κρυφά να διαβάζει το ημερολόγιο μου. Ήταν αλήθεια πως " ένας άνθρωπος σαν και μένα, που δεν ανοίγει την καρδιά του στους άλλους, χρειάζεται τουλάχιστον να μιλάει και ν' ακούει ο ίδιος τον εαυτό του ", ένας όμως απ' τους λόγους που έγραφα ήταν να τα διαβάζει κι ο άντρας μου. […] Ως προς αυτήν τη μυστικοπάθεια, για την οποία ο σύζυγός μου με περιγελούσε, κι αυτός δεν ήταν καλύτερος. Και αυτός και εγώ, ξέροντας ότι διαβάζουμε αντίστοιχα στα κρυφά ο ένας το ημερολόγιο του άλλου, σηκώσαμε φράγματα, στήσαμε εμπόδια στους δρόμους μας, πήραμε όσο πιο πλάγιους δρόμους μπορούσαμε και, όπως ήταν αναμενόμενο, η επίτευξη των σκοπών μας παρέμεινε μέχρι τέλους αβέβαιη· τέτοιοι ήταν οι όροι του παιχνιδιού μας. […]

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Τζουνιτσίρο Τανιζάκι (1886-1965) ήταν ένας γνήσιος " γιος του Έντο ", έχοντας γεννηθεί στο Νιχόνμπασι, τη λαϊκή εμπορική περιοχή κοντά στο λιμάνι του Τόκυο, που θεωρείται το λίκνο των πραγματικών συνεχιστών της φεουδαρχικής πρωτεύουσας. Παρ' όλα αυτά, στα μισά περίπου της ζωής του μετακινήθηκε και πήγε να ζήσει στο Κάνσαϊ, την περιοχή της Οσάκα και του Κυότο, το κέντρο της παραδοσιακής ιαπωνικής αυτοκρατορικής κουλτούρας. Ένα πάθος για τη Δύση ήταν εφήμερο όσον αφορά τον κινηματογράφο, την τροφή και τη μόδα, παρέμεινε όμως μέχρι το τέλος της ζωής του για ό,τι είχε σχέση με τη δυτική λογοτεχνία, την οποία μελέτησε ευρέως και κατά εποχές μετέφρασε στη μητρική του γλώσσα. Ταυτόχρονα απορροφήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά καθώς περνούσαν τα χρόνια από τις παραδόσεις και την κουλτούρα του Κάνσαϊ. Θεωρείται απ' τους γίγαντες της ιαπωνικής λογοτεχνίας και τα έργα του καλύπτουν τεράστια θεματική και στυλιστική γκάμα, συνιστώντας το καθένα μία αναφορά σε κάποιο διαφορετικό λογοτεχνικό είδος.