Απόσπασμα

[…] "Φαντάζομαι πως θέλετε να κλέψω την Τζοκόντα από το Λούβρο στο Παρίσι. Ειδαλλιώς, ο Τζων Πίερπόιντ Μόργκαν δεν θα έμπαινε στην ενόχληση, ούτε θα διακινδύνευε να βρεθεί ενδεχομένως σε δύσκολη θέση, επιδιώκοντας να συναντήσει τον άνθρωπο που έχει τη φήμη του πλέον επιτήδειου κλέφτη σε παγκόσμια κλίμακα. Για ποιον άλλο λόγο θα με καλούσατε, αν δεν ήταν για να μου αναθέσετε να κλέψω το πολυτιμότερο αντικείμενο του κόσμου; "
[…] Σήκωσε προσεκτικά τη βαριά ξύλινη βάση από την κορνίζα. Καθώς την αναποδογύρισε, η Τζοκόντα έλαμψε στο φως του ήλιου που γλιστρούσε από το παράθυρο. Πίσω από το σκασμένο στρώμα της βρόμας, τα χείλη της χαμογελούσαν στοργικά γεμάτα κατανόηση· τα λαμπερά της μάτια κοιτούσαν με τρυφερότητα, χωρίς φόβο.
[…] Καθημερινά, οι εφημερίδες προσέφεραν ολοένα αυξανόμενες αμοιβές για πληροφορίες που θα οδηγούσαν στην ανάκτηση της Τζοκόντα, αποσπώντας έτσι τους Γάλλους από τον πολεμικό πυρετό και μετατρέποντάς τους σε έθνος ερασιτεχνών ντετέκτιβ…
[…] " Ο Γουόρθ, ο σύζυγός σας, είναι από εκείνους τους κακοποιούς που βρίσκουν ηθική ικανοποίηση στο να επιτίθεται κατά των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και όχι κατά των ανθρώπων. Για να αναπτύξει δραστηριότητα, θέλει να αποβλέπει σε κάτι περισσότερο από τα χρήματα. Έκλεψε το πολυτιμότερο αντικείμενο του κόσμου, εν μέρει επειδή ήθελε να αποδείξει ότι ήταν ο Άνταμ Γουόρθ, άνθρωπος ανυπέρβλητης ιδιοφυ?ας και φαντασίας, κι όχι απλώς ακόμα ένας αποτυχημένος Τσέχος από κάποια φτωχογειτονιά έξω από τη Βοστώνη. Μαζί, εκείνος κι εγώ, αποδείξαμε ότι δεν είναι τίποτα από τα δύο ". " Ποιος είναι τέλος πάντων; " ρώτησε η Αντζέλικα. " Ένα έξυπνο εφεύρημα της φαντασίας του ".