Παρουσίαση

Στις 25 Δεκεμβρίου 1995 πεθαίνει ο Emmanuel Lιvinas, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του καιρού μας. Ένας άλλος μεγάλος φιλόσοφος, ο Jacques Derrida, καλείται εσπευσμένα να εκφωνήσει τον επικήδειο. Εδώ, ο αποχαιρετισμός ενδύεται το σχήμα του χαιρετισμού, μιας λέξης: Adieu. Κάτω από αυτήν τη λέξη-κλειδί, λανθάνει μια συγκίνηση που αισχύνεται να φανερωθεί απροκάλυπτα. Γι' αυτό και μοιάζει να παραχωρεί τη θέση της στην έκ-θεση μιας παρούσας απουσίας, του προσφιλούς προσώπου του E. Lιvinas. Η θλίψη και ο λόγος περί θανάτου αμβλύνονται μέσω της ανάδειξης της σκέψης του τεθνεώτος - όχι της επί-δειξης του έργου του. Ωστόσο, ο κρυπτός συγκινημένος λόγος του J. Derrida ομολογεί τις δικές του οφειλές σε τούτο το έργο, αλλά και τις άλλες, μιας ολόκληρης φιλοσοφικής γενιάς. Μέσα από τη δική του φωνή, που αναζητεί μάταια το ζωντανό αντί-φωνο του Emmanuel Lιvinas, εκ-φωνείται αποκλειστικά ο λόγος του μεγάλου απόντος.