Η μετάφραση της Δέσποινας Καμπάνη-Δετζώρτζη είναι πλήρης, χωρίς περικοπές και διασκευές, προτείνονται δε και νέες ονομασίες : αντί του γνωστού Κοντορεβυθούλης το Δαχτυλάκης (Petit Poucet) και αντί του Κυανοπώγωνας το Μπλαβογένης (Barbe Bleu).

Τα παραμύθια και τις γκραβούρες συνοδεύει μια εκτενής μελέτη του Jean-Pierre Collinet για τον Charles Perrault, σε μετάφραση της Λήδας Παλλαντίου.
Ο τόμος περιλαμβάνει τα παραμύθια : Η Κοκκινοσκουφίτσα, Ο Δαχτυλάκης, Η Ωραία κοιμωμένη του δάσους, Η Σταχτοπούτα ή το Γυάλινο γοβάκι, Ο Παπουτσωμένος Γάτος, Ο Ρικέτος με την τούφα, Η Γαϊδουρογούνα, Οι Νεράιδες, Ο Μπλαβογένης.
Η Γαϊδουρογούνα, έμμετρη διήγηση στην πρώτη της κυκλοφορία, στην ανά χείρας έκδοση δημοσιεύται στην εκδοχή της σε πρόζα του 1781, που από τον 19ο αιώνα εντάσσεται από τους εκδότες στο σύνολο των Παραμυθιών του Perrault.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ
Ο ΔΑΧΤΥΛΑΚΗΣ
Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ Ή ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΓΟΒΑΚΙ
Ο ΠΑΠΟΥΤΣΩΜΕΝΟΣ ΓΑΤΟΣ
Ο ΡΙΚΕΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΦΑ
Η ΓΑΙΔΟΥΡΟΓΟΥΝΑ
ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ
Ο ΜΠΛΑΒΟΓΕΝΗΣ


ΜΕΛΕΤΗ του Jean-Pierre Collinet
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Βιογραφικά στοιχεία

Γιος δικηγόρου εν ενεργεία στο Παρίσι, καταγόμενου από την Τουραίνη, ο Charles Perrault, στερνοπαίδι μιας οικογένειας με εφτά παιδιά, γεννήθηκε το 1628. Ύστερα από κάποιες σπουδές στο κολέγιο του Μπωβέ -που τις διακόπτει πάνω σ' ένα πείσμα, αλλά που τις αναπληρώνει με ελεύθερη συστηματική καθημερινή εργασία για πολλά χρόνια μαζί μ' ένα συμμαθητή του-, αποκτά το 1651 στην Ορλεάνη πτυχίο Νομικής και εγγράφεται στο δικαστικό σύλλογο του Παρισιού. Δείχνοντας πρόωρη έφεση για τον στίχο, σε συνεργασία με τ' αδέλφια του, αρχίζει να εξιστορεί με διασκεδαστικό τρόπο την μυθική καταγωγή του μπουρλέσκ στο έργο του Τα Τείχη της Τροίας. Θα συνεχίσει με την ερωτική ποίηση και τον μανιερισμό, συνθέτοντας το Πορτρέτο της Ίριδας, τον Διάλογο του Έρωτα και της Φιλίας, τον Καθρέφτη ή Μεταμόρφωση του Orante και το Δικαστήριο του Έρωτα.
Το 1663 γίνεται ανώτερος υπάλληλος του υπουργού Οικονομικών του Λουδοβίκου ΙΔ΄ Κολμπέρ και αρχίζει έτσι την κοινωνική του άνοδο στα αξιώματα της αυλής, με απόγειο την είσοδό του, τον Δεκέμβριο του 1671, στη Γαλλική Ακαδημία των Γραμμάτων και των Τεχνών. Κατά πρόταση του θα υιοθετηθούν στην Ακαδημία διάφορες μεταρρυθμίσεις. Θα ασχοληθεί επίσης με τις Ακαδημίες της Ζωγραφικής και της Γλυπτικής, των Επιστημών και της Αρχτεκτονικής, συμμετέχει στις συζητήσεις για την σχεδιαζόμενη πρόσοψη του Λούβρου, μέχρι που να γίνει πρύτανης της Ακαδημίας με αυξημένα εισοδήματα, και μέχρι να καθαιρεθεί, με τον θάνατο του Κολμπέρ, από το αξίωμα του Επιθεωρητή των Κτιρίων, προς όφελος του αρχιτέκτονα Le Nτtre και του ζωγράφου Le Brun.
Σε ηλικία πενήντα πέντε χρονών βγαίνει στη σύνταξη, στο μεταξύ έχει παντρευτεί και αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Μετά το θάνατο της νεαρής συζύγου του αφιερώνεται στη θρησκευτική ποίηση, και το 1687 ρίχνεται με πάθος στην περίφημη διαμάχη των Αρχαίων και των Συγχρόνων, υπογραμμίζοντας την ανωτερότητα των Συγχρόνων, με το ποίημά του Ο αιώνας του Λουδοβίκου του Μεγάλου και με τους τέσσερις τόμους των Παραλληλισμών Αρχαίων και Συγχρόνων (1688-1697).
Μέσα απ' αυτόν τον αναβρασμό απορρέουν και τα πρώτα παραμύθια. Τα παραμύθια θεωρούνται τότε ως νέο λογοτεχνικό είδος με καινούργια φόρμα που η Αρχαιότητα δεν πρόσφερε κανένα ισοδύναμό της. 'Εμμετρες νουβέλες στην αρχή (Griselidis, 1691, Οι Γελοίες Ευχές, 1693, η Γαϊδουρόγουνα, 1694), αναζητώντας την έμπνευσή τους είτε σε αρχαίους μύθους και προοδευτικά στο φολκόρ -που οι ρίζες του χάνονται βαθιά στο χρόνο και στο χώρο-, κερδίζουν κοινό και επιτυχία και προετοιμάζουν τις Νεράιδες και τις Ιστορίες ή τα Παραμύθια του Παρελθόντος (τη συλλογή των οκτώ, γνωστών πια σε όλους, παραμυθιών σε πρόζα, στην οποία δεν περιλαμβανόταν στην πρώτη έκδοση του 1697 η έμμετρη Γαϊδουρόγουνα), που μεταφρασμένα διαδίδονται σε ολόκληρη την Ευρώπη και κάνουν διάσημο τον συγγραφέα τους. Τον Perrault απασχόλησε, μέσα στο πνεύμα αυτής της ανερχόμενης αστικής τάξης στην οποία ανήκει, η επινόηση μιας λογοτεχνίας που δεν θέλει πια να προορίζεται κυρίως για τα παιδιά των βασιλιάδων -ας μην ξεχνάμε ότι τα νέα παραμύθια της Γαλάζιας Βιβλιοθήκης γεννιούνται στο παλάτι από τις πρώτες κυρίες της αριστοκρατίας-, τη θέλει για όλα τα παιδιά, αρχίζοντας απ' τα δικά του.
Αφού έδωσε στο έργο του την αρχική ώθηση, εναποθέτει σε άλλους την φροντίδα να το συνεχίσουν, εκμεταλλευόμενοι ένα είδος που ξαφνικά έγινε δημοφιλέστατο ύστερα από την επιτυχία του δικού του βιβλίου. Ο Perrault μεταφράζει από τα λατινικά, μεταξύ άλλων τους εκατό μύθους του Faλrne, αποκτά το προνόμιο για μια έκδοση των Διαφόρων Έργων του, συντάσσει τα Απομνημονεύματά του, γράφει τη σάτιρα του Πλαστού ωραίου πνεύματος, την ίδια τη χρονιά του θανάτου του. Πέθανε στην κατοικία του, στις 15 προς 16 Μαΐου του 1703.