ΜΟΣΧΟΒΗ ΜΑΤΙΝΑ - ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΜΕ ΒΡΟΧΗ

Παρουσίαση

'Σκοτάδι...Αστράφτει...Μεγάλο δωμάτιο υποδοχής αρχοντικού...Ο σάλος της θάλασσας και της βροχής...Ήχοι που καταργούν τα όρια πραγματικού-μη πραγματικού'.

Μία συγγραφέας γράφει τον επίλογο της ερωτικής της ιστορίας με έναν λόγο σπάραγμα μνήμης και απόσταγμα υπαρξιακής αγωνίας. Ένας άντρας που σιωπά, μια σκιά που κινείται στο σκοτάδι. Οι λέξεις, το τοπίο της αέναης μάχης του θυληκού με το αρσενικό. Όπως λέει και η ηρωίδα: "Η αρχέγονη μοχθηρία...Βλέπετε παραμένουμε ακόμη αντίπαλοι σ'ένα μουσείο ακατανόητων εκθεμάτων.."

Απόσπασμα

Αισθανόμουν το φόβο πάντα στο υπογάστριο, σαν μια μικρή σφαίρα από λειχήνες και κόλαση που ανεβοκατέβαινε αργά και βασανιστικά από το υπογάστριο στο λάρυγγα και πάλι και πάλι αφήνοντας πίσω του μια γλοιώδη γραμμή από σάλιο και γρύλισμα… Όταν παιδί με είχε πάρει η Νερίνα να επισκεφθώ στο νοσοκομείο τους ετοιμοθάνατους γονείς μου, μετά από κείνο το ατύχημα, είχα μπει κατά λάθος σε μια μεγάλη αίθουσα -έτσι μου είχε τότε φανεί- με τέσσερα κρεβάτια και πάνω τους τέσσερα σώματα…