|
Κρίσεις
"Η ποιήτρια διαθέτει λεπτή ευαισθησία και ικανότητα για
ώριμο διαλογισμό. Φιλοσοφεί καίρια πάνω στο "ιστορικό πεπρωμένο"
και την ανθρώπινη μοίρα. Βρίσκει πως η ιστορία καθορίζει μια πορεία
των πολιτισμών που σηματοδοτεί ένα παγκόσμιο νόημα, μια ορισμένη
διαδικασία του ιστορικού γίγνεσθαι. Από την άλλη μεριά, οι μεταπτώσεις
της ανθρώπινης ψυχής, το φευγαλέο όραμα της ευτυχίας και η νοσταλγία
μπροστά στα "ερείπια" μιας ζωής ακολουθεί παράλληλη
πορεία, σαν να υπάγεται στους ίδιους νόμους των ιστορικών αλλαγών.
[…] Ευστοχεί στο χειρισμό του θέματος αυτού και δημιουργεί μια
πρωτότυπη ποίηση. […] Προσωπικό είναι και το ύφος της που βασίζεται
σε μια ποιητική αφήγηση διανθισμένη με ωραιότατες λυρικές εξάρσεις.
Η ποιητική της αφηγηματικότητα δίνει κίνηση στο λόγο και διατηρεί
ένα ρυθμό στη διαδοχή των εικόνων και την ανέλιξη των ιδεών της.
Επίσης η αντίθεση του ηρωικού πνεύματος προς την αποδοχή της μοίρας
δημιουργεί άλλο ένα διπολικό σχήμα το οποίο αποδίδει θαυμάσια
στη βαθειά και συνάμα ευφάνταστη ποίηση της Κατερίνας Ραζέλου".
Σταύρος Κοσμά Σταυρίδης, Ίβυκος, Ιανουάριος-Φεβρουάριος
1995
Απόσπασμα
από το κεφάλαιο ΣΜΥΡΝΗ
Γιουνάν, τους λέω, Γιουνάν.
Ακουμπάω στον τοίχο. Στο τσαρσί.
Μου λείπεις.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Φάνηκε από την αρχή.
Ο αρχαίος γνωστός, ο ίδιος, σαν
εμένα, σαν εγώ, εγώ.
Στα αυτιά μου, με ορμή,
το γαμήλιο εμβατήριο από το
Ικόνιο της Καππαδοκίας.
Ποιος έβαλε αυτή τη μουσική;
Το γαμήλιο εμβατήριο.
Από το Ικόνιο.
Φεύγω τρέχοντας.
Να βγω έξω.
Στη Σμύρνη που νυχτώνει.
Φωνάζω τ' όνομά σου.
Ξανά και ξανά.
Τρέχω.
Πρέπει να φτάσω στην παραλία.
Κοντά στα πλοία.
Από εκεί θα σε ακούσω.
Θα βρώ τη δύναμη.
Ξέρω, η μοίρα μου βρίσκεται στην
καρδιά μου.
Ναι, θα σου μιλήσω.
|
