Κρίσεις
"Τι λέει αυτό το βιβλίο; Λέει, τρόπον τινά, ότι ο κόσμος
είναι φτιαγμένος από νερό, όπως ένα όνειρο, όπως το όνειρο που
μεταμορφώνει το πέρασμα του χρόνου. […] Βρίσκεται κανείς μπροστά
σε στιγμές εξαιρετικής καθαρότητας, χάρη στις οποίες το νερό μεταμορφώνεται
σε συναίσθημα. Μια έξοχη παρήχηση από το θρόισμα της ροής των
πραγμάτων μέσα στον άνθρωπο, κι ακόμη μια ανεπαίσθητη μουσική
που παρεμβάλλεται ανάμεσα στη θλίψη και στο ίδιο της το συμπέρασμα,
γίνεται διαύγεια και παιχνίδι των νοημάτων του έρωτα. Το νερό
είναι η ηχώ της αγάπης. […] Μολονότι πρόκειται αναμφισβήτητα για
ένα βιβλίο ερωτικό, έχω την εντύπωση ότι το βαθύτερο ερωτικό αντικείμενο
δεν είναι το ανθρώπινο πρόσωπο αλλά το παρελθόν, η ύλη του χρόνου
που συσσωρεύεται στην ανάμνηση σαν πάχνη, η ίδια ίσως η παιδική
ηλικία. Ο έρωτας που τόσο διακριτικά τραγουδάνε αυτά τα ποιήματα
είναι η έλξη προς κάποιο εσωτερικό πυθμένα όπου ό,τι ρέει γύρω
μας διυλίζεται, αφήνοντας πίσω του ένα ελάχιστο θαύμα, ένα απαλότατο
λεκτικό χνούδι, ένα σημάδι στην άμμο. […] Τολμώ να ισχυριστώ ότι
καθένα από τα ποιήματα είναι ένα πολύτιμο ίχνος, η εντύπωση που
αφήνει στα μάτια το πυροτέχνημα αφού σβήσει. […] Εξ ου και τα
ποιήματα για τα οποία μιλάμε, στηρίζονται, τεχνικά, στο επιμύθιο,
στην απότομη στροφή της διάθεσης στον τελευταίο στίχο, όπου ένα
παράξενο ρεφρέν μετατρέπει, εκ των υστέρων, την ομίχλη σε ανταύγεια."
Ευγένιος Αρανίτσης, Ελευθεροτυπία, 29-9-1993
Απόσπασμα
Ο αναστάς
Χωρίς μυστικά
αίνιγμα
είσαι
και χωρίς όργανα
ήχος
χωρίς
εμένα
ο πόνος μου είσαι
βαθύς
εκτός τόπου
στο τέλος
του λόγου
ζωή
χωρίς όνομα
είσαι
και ό,τι θρηνώ
δεν ανήκει
|