ΒΕΜΗ ΜΠΙΛΗ - ΤΟΠΙΟ ΠΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ ΠΟΙΗΜΑ
Κρίσεις
"125 σελίδες, μια εισαγωγή, μια έξοδος. Το τοπίο ή το
ποίημα, ο χώρος ή το μέσο για μια εξερεύνηση του κόσμου μέσα
από το βλέμμα της ποιήτριας. Μέσα σ' αυτό μας ξεναγεί αλλά και
αφήνεται να παρασυρθεί από τις μυστικές φωνές των πουλιών, των
δέντρων, των ανθρώπων. Συνομιλίες απρόσμενες πουλιών με δέντρα,
δέντρων με αυτοκίνητα. Δέντρα που συλλογίζονται, δέντρα που
μαλώνουν. Ο κόσμος με ανεστραμμένες τις αξίες του, με διασαλεμένη
την παραδοσιακή του μορφή. Η κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος σε
μια αντιπαράθεση ισχύος και απειλής αντίστροφη. Do not protect
yourself, η ποιήτρια επιμένει σ' αυτό. "
Ανθούλα Δανιήλ, Γράμματα και Τέχνες, Νοέμβριος-Δεκέμβριος
1987, τχ. 53
"Το ποίημα για την Μπίλη Βέμη είναι όχημα που οδηγεί στην
μεταμόρφωση της πραγματικότητας και στην απελευθέρωση, όταν
η έξοδος απ' αυτήν είναι αδύνατη με άλλους όρους."
Έλενα Χουζούρη, Καθημερινή, 25-2-1988
"Η Μπίλη Βέμη με την τέταρτη συλλογή της Τοπίο που σε
λένε ποίημα, όχι μόνο επικυρώνει την ποιητική της "ιδιώτευση"
αλλά και μια φυσιογνωμία που παρουσιάζει την απαιτούμενη συνοχή
και που είναι σε θέση να ασκήσει επιρροή σ' εκείνον που θα ασχοληθεί
με την ποίησή της. Το ενδιαφέρον για την ποιήτρια αυτή βρίσκεται
κυρίως στον τρόπο με τον οποίο σαρώνει το νοσηρό κλίμα που έχει
δημιουργηθεί γύρω από την νεώτερη ποίηση. […] Γνωρίζει να τονίζει
αδρά τη ριζική αλλαγή των κοινωνιών, τα νέα ήθη, τις νέες ευαισθησίες
και τις βαθύτατες αναισθησίες της εποχής μας, για να μη μείνει
σε κανέναν καμιά απορία, εν τέλει, ότι η κοινωνική αγωγή ενός
ποιητή προσδιορίζει κυριαρχικά την ποιητική του αξία. […] Εξασφαλίζει
την επικοινωνία με τον αναγνώστη γιατί ο χυμός της ευαισθησίας
της είναι γνήσιος. Μια νοσταλγική ερωτική διάθεση κι ένας αριθμός
κρίσιμων ερωτημάτων γύρω από τις δυνατότητες που έχει η ποίηση
να βοηθήσει τους ανθρώπους, εγκατεσπαρμένων μέσα στα ποιήματα,
συμπληρώνουν το πορταίτο της ποιήτριας."
Δημήτρης Κονιδάρης, Πόρφυρας, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1987,
τχ. 43
