Απόσπασμα
Μια θύελλα φυσάει απ' τον παράδεισο
κι είπα να σου μιλήσω για τον κόσμο
δεν μου φτάνει, κι η τόση μου προσήλωση
σχήματα λόγου και τα παίρνει ο αέρας
στοιβάζονται στον κάτω κόσμο, ερείπια
για την πυρά, πικρές αλληγορίες.
Πληθαίνουν οι αρχάγγελοι και δεν μιλούμε
κι αποσιωπήθηκε το σπέρμα του ανθρώπου·
κάλεσέ τους, Μούσα, κατατόπισέ τους
κατόπισθεν των θεριζόντων που συλλέγεις φράσεις
και τις παραχώνεις στις πτυχές του χρόνου
όπως την ώρα την πρωθύστερη του φθινοπώρου
νωπός ο πόθος στα πολύγλωσσα φυλλώματα
παίρνει το σχήμα του καρπού, σκορπίζομαι.
Πίσω απ' τα λόγια μας μοχθεί ο παράδεισος
εργάζονται τα όνειρα κι η μουσική
κρατεί μονάχη της τον κόσμο και τον μεγαλώνει
και πίσω απ' τον παράδεισο, αν μισανοίξεις
Μούσα Μωαβίτισσα, μη ντρέπεσαι
το πλούσιο παραπέτασμα με τις ζωγραφιές
μπροστά σ' έναν παλιό κι ανόητο καθρέφτη
ο κόσμος υποδύεται τη γύμνια του, για σένα.
Μια θύελλα φυσάει απ' τον παράδεισο
πληθαίνουν οι αρχάγγελοι και δεν μιλούμε
κι ο κόσμος, είδα, δεν μου κάνει
γυναίκα Μωαβίτισσα, τραγούδησέ μου
|