Απόσπασμα

Και μια μέρα, πάλι εδώ μέσα, που τα βαριά εκείνα χρυσάνθεμα είχαν ραγίσει τη διαφάνεια του ονείρου της, και το τίμημα που μας εστοίχιζαν ήταν ο θάνατος του δικού μας ονείρου, - καθώς ήταν να φύγουμε, να ξεφύγουμε κάπου μακριά τούτο τον πικρότερο θάνατο, χτύπησε η πόρτα σε ώρα αναπάντεχη, και ο ίσκιος της πρόβαλε πάλι και μας ετύλιξε με ζεστή μεταμέλεια… "Όταν διαβάζεις, είμαστε τόσο μαζί… Τίποτα πια δε χωρεί ανάμεσά μας… Όταν μιλάς, η φωνή σου έχει πάντα για μένα τόση πειθώ… Στις άλλες μας ώρες, ξέρεις πώς χάνομαι μέσα στα χέρια σου… […] Μη φύγεις… Θα σου διαβάζω ό,τι γράφω, θα μου διορθώνεις τη στίξη μου, - δεν τόπαμε τόσες φορές; Και θα φροντίσεις εσύ το βιβλίο μου, και θα σ' το χαρίσω, γιατί είν' όλο από σένα…" […] Και ύστερα, καθώς τη γωνιά την εσάρωνε ο άνεμος, ως ερχόταν αψύς απ' το βουνό με τα μάρμαρα που τόσο αγαπούσε, το χέρι της έφευγε απ' τη γνώριμη θέση του στην κόχη του αγκώνα μας, ο ώμος της φώλιαζε μέσα στον ώμο μας, μάζευε στο λαιμό το μαντίλι της με τα πράσινα, και τα κίτρινα, και τα κόκκινα χρώματα, κι' ήξερε πως θα την παίρναμε από τον ώμο τον άλλο, καθώς θα βάδιζε δίπλα μας, και το χέρι μας, γύρω στη ράχη της, θάταν η πιο καλή ζεστασιά.