<% Latr = Request.QueryString("Latr") %>
 
Επικοινωνία
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ | ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ | ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ | ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ | ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΣ | ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ | ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΙ ΤΟΠΟΙ | ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΣΙΔΕΡΗ ΑΛΟΗ - Ο ΤΣΑΓΚ

Απόσπασμα

Ξαφνικά είδα το μνημείο. Εκεί όπου η οσμή της άρμης, εκεί όπου η νύχτα, ο ύπνος ο πρώτος, ο ύπνος πριν από τα όνειρα, πριν απ' ό,τι μπορεί να δει κανείς ή ν' ακούσει, το μνημείο των Πεσόντων σαν φως στο κενό. Σαν σημάδι. Καμιά φωνή από τριζόνι ή γρύλο. Θα μπορούσε να ξημερώσει σε λίγο κι ούτε κόκορας. Είχε φτάσει στο σπίτι, στην Πλατεία των Πεσόντων, κι ήμουν όπως πριν γεννηθώ, πριν το δώ, πριν πέσει αυτό και οι άλλοι ―άλλος από φωτιά κι άλλος από φαρμάκι― κι ο τελευταίος απόψε τόσο ατάραχος. Πριν να γνωρίσω τίποτε ή σαν να τα ξέχασα όλα. Σαν σκοτάδι που νομίζεις πως είσαι τυφλός. Σαν καπετάνιος που αγναντεύει το πέλαγος κι ούτε νησί γύρω, ούτε γλάρος.
Πολύ αργότερα κατάλαβα πως η αίσθηση αυτή του απόλυτου κενού που δοκίμασα εκείνη την παράξενη νύχτα δεν ήταν άλλο από τον συνδυασμό δυο διαφορετικών εικόνων που καταργούσαν η μια την άλλη: το σπίτι ήταν και δεν ήταν αυτό. Άλλαζαν θέσεις οι γωνίες των τοίχων, τα μπαλκόνια. Άλλαζε ο γύρος της πλατείας, οι κήποι. Έφευγαν προς άλλες κατευθύνσεις οι δρόμοι. Το τοπίο ολόκληρο ήταν συνάμα το ίδιο και άλλο. Οι δυο εικόνες ήταν κολλημένες σε ιστό που στροβιλιζόταν κι εμφανίζονταν διαδοχικά 'οπως στους μύλους που έχουν παιδιά και γυρίζουν, σαν τρέχεις, τόσο γρήγορα, που ούτε χρώματα βλέπεις πια ούτε σχήματα, αλλά μόνο τη θολούρα της δίνης.

Βιογραφικά στοιχεία
Η Αλόη Σιδέρη γεννήθηκε το 1929 στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς.Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Επί τριάντα χρόνια (1955-1985) δίδαξε φιλολογικά μαθήματα σε ιδιωτικά κυρίως σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης. Μεταπολιτευτικά ασχολήθηκε ενεργά με τον συνδικαλισμό, με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Ελλάδος.
Συνεργάστηκε κατά καιρούς με την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση σε εκπομπές λογοτεχνικού περιεχομένου. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και συμμετείχε στο διοικητικό συμβούλιό της. Ως εκπρόσωπος της Εταιρείας Συγγραφέων, υπήρξε μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής του "Συμβουλίου Συγγραφέων και Μεταφραστών των Τριών Θαλασσών".
Η Αλόη Σιδέρη πέθανε στις 8 Μαρτίου 2004 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω έντονο το στίγμα της στα γράμματα και την εικόνα της σεμνής της, αλλά πάντα αγωνιστικής, παρουσίας.

Με τη γραφή αχολήθηκε από πολλούς δρόμους: ως ποιήτρια, μεταφράστρια και φιλόλογος. Ποιήματα και δοκίμιά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά και πολιτικά περιοδικά. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου της έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Άγρα.

Έχει εκδώσει:
τις ποιητικές συλλογές Φορείο (Κέδρος, 1974), Έως θανάτου (Δεσμώτης, 1978), Πλήρης ημερών (Άγρα, 1980), Όψεις ονείρων (Άγρα, 1984), Το όνειρο της γάτας (Άγρα, 1990), Το πιο τρομαχτικό (Άγρα, 1990),
μία συλλογή διηγημάτων Ο Τσαγκ (Άγρα, 1990),
χρονογραφήματα Η κυρία με το γατί (Γνώση, 1990).

Έχει μεταφράσει πλήθος λογοτεχνικά και φιλολογικά έργα από τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά.
Στις εκδόσεις Άγρα μετέφρασε:
Ουώλτερ Σκοττ, Η παρακμή της ιπποσύνης (1986), Ανωνύμου, Ιστορία της ζώνης αγνότητας (1991), Ωγκύστ Ροντέν, Η Αφροδίτη της Μήλου (στο βιβλίο της Λίζη Καλλιγά, Συνάντηση με την Αφροδίτη της Μήλου, 1991), Βικτόρ Μπεράρ, Ακολουθώντας το πλοίο του Οδυσσέα (1991), Σέισο Ματσουμότο, Τόκιο Εξπρές (1992), Ουμπέρτο Έκο, De bibliotheca και Ρέυ Μπράντμπερυ, Φάρενάιτ 451 (στο συλλογικό τόμο Περί βιβλιοθηκών, 1993), Τζάκομο Καζανόβα, Η μονομαχία (1993), Ντέζο Κοστολάνυι, Ο κλεπτομανής μεταφραστής (εκτός εμπορίου, Χριστούγεννα 1993), Νίνο Σαβαρέζε, Ο γάτος Ντι Μπαλάντσα (1995), Ιωνάθαν Σουίφτ, Η τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας (1995), Αρχηγού Σηάτλ, Η νύχτα των Ινδιάνων (εκτός εμπορίου, Χριστούγεννα 1995 και εμπορική έκδοση, 1995), Ουμπέρτο Έκο, Γράμμα στο γιο μου (στο συλλογικό τόμο Κούκλες και Παιχνίδια, 1996), Τρούμαν Καπότε, Κάποια χριστούγεννα (εκτός εμπορίου, Χριστούγεννα 1997), Έντμουντ Κήλυ, Αλληλογραφία με τον Γιώργο Σεφέρη (1951-1971) (1998), Λευκάδιος Χερν, Ο ονειροφάγος (εκτός εμπορίου, Χριστούγεννα 1998), Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το κολάρο (εκτός εμπορίου, Χριστούγεννα 1999), Πήτερ Λάμπορν Ουίλσον, Το βιβλίο των αγγέλων (2002), Νόρμαν Μάνεα, Υποχρεωτική ευδαιμονία (2003).
Επίσης, από τα γαλλικά, τα παιδικά:
Ζακ Ντυκενουά, Ένα τοσοδά ψαράκι, ένα τιποτάκι (1999), Τα φαντάσματα στο Λοχ Νες (1999) και Γέλα, μικρέ κλόουν (2000), Αλλέν Λε Σω, Ο μπαμπάς δεν θέλει (2001).

Από τα αρχαία στα νέα ελληνικά η Αλόη Σιδέρη υπέγραψε τις μεταφράσεις:
Ηρόδοτου, Ψευδο-Ιπποκράτη, Το γέλιο και η τρέλα (1990), Ηλιόδωρου, Αιθιοπικά (1997), Αριστοτέλη, Μελαγχολία και ευφυία (1998) και Αθηναίων Πολιτεία (2000), Λουκιανού, Δημοπρασία φιλοσόφων (1999), Ξενοφώντα, Συμπόσιον και Απολογία Σωκράτους (2000) και Λακεδαιμονίων Πολιτεία (2000).
Δημούργησε όμως κυρίως τομή με τις μεταφράσεις Βυζαντινών χρονογράφων στα τέλη της δεκαετίας του '80, και κατόρθωσε να αλλάξει τον τρόπο πρόσληψης αυτών των κειμένων φέρνοντάς τα κοντά στο σύγχρονο αναγνώστη: Προκόπιου Καισαρέως, Ανέκδοτα ή Απόκρυφη ιστορία (1989), Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς (2 τόμοι, 1990-1991), Μιχαήλ Ψελλού, Χρονογραφία (1993), Αγίου Δημητρίου Θαύματα - Συλλογές των θαυμάτων του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου και Ανωνύμου (1997).

 

Πίσω