|
|
ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ - ΒΟΡΟΦΡΥΝΗ
Παρουσίαση
Στα αρχαία ελληνικά βόρος σημαίνει αδηφάγος, φρύνη ή φρύνος
είναι ένα αμφίβιο χωρίς ουρά, κάτι σαν μεγάλος και κάπως αηδιαστικός
βάτραχος και Φρύνη η φημισμένη για την εξαιρετική ομορφιά της
εταίρα της αρχαιότητας.
Κάποιες αναφορές μοιάζει να κάνει ο συγγραφέας στις παραπάνω
λέξεις - ή μήπως είναι αυτές που του εμπνέουν το σύντομο αυτό
πεζογράφημα, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Διαγώνιος
το 1959. Το κείμενο στον πλήρη του τίτλο ήταν τότε Βοροφρύνη,
δηλαδή η κυρία Μαριγώ.
Ο Πεντζίκης τοποθετεί την ηρωίδα του στο σκηνικό της βεράντας
ενός ξενοδοχείου και την αφήνει στον εσωτερικό της μονόλογο,
που με τους κύκλους του την οδηγεί στο νεκροτομείο.
|
|
Απόσπασμα
[…] Δεν βλέπω καθαρά στο βυθό της θάλασσας όπου βρίσκομαι.
Οι ακτίνες του ήλιου δεν ισχύουν να διαπεράσουν τέτοιο σώριασμα
ετών. Πρέπει να μεταβληθώ σε βοροφρύνη κρεμώντας πάνω από τη μύτη
μου έναν λαμπτήρα, που θα φωτάει ανεξάρτητα, μ' ενέργεια εκ του
σώματος. Στο ισόγειο δεν υπήρχε ηλεκτρική εγκατάσταση. Μέδουσα
με τους πλοκάμους αναστραμμένους προς τα πάνω, απαιωρείτο από
το γαλάζιο σανιδένιο ταβάνι…[…].
|
|
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993) γεννήθηκε, έζησε και πέθανε
στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Παρίσι Φαρμακολογία και διατηρούσε
για πολλά χρόνια ένα πασίγνωστο φαρμακείο στη Θεσσαλονίκη, που
υπήρξε κέντρο λογοτεχνικών συνερεύσεων. " Φοιτητής στο Παρίσι
", αυτοβιογραφείται, " η Νορβηγική και γενικότερα η
Σκανδιναβική Συμβολιστική λογοτεχνία μ' επηρέασε και άρχισα να
κινούμαι σε άλλο επίπεδο. Τότε ήταν που διάβασα και το θεατρικό
έργο του Λουίτζι Πιραντέλο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα. Στο Στρασβούργο,
συνεχίζοντας τις σπουδές μου, μου επεβλήθη ο Γάλλος Κλωντέλ. Από
το 1936 και μετά, πέρασα σε άλλον κόσμο με τους βυζαντινούς χρονογράφους.
Από τους αρχαίους Έλληνες, επειδή ποτέ δεν υπήρξα ευφυής και έξυπνος,
εκτός από τον Πίνδαρο και προπαντός τον Όμηρο, σε κανέναν άλλον
απάνω δεν στηρίχτηκα. Μιας εξαρχής η τάση μου ήταν μυθικής και
παραμυθικής ερμηνείας των εγκοσμίων. Τα βιβλία που εξέδωσα, ορίζουν
σειρά συναισθηματικών απογοητεύσεων. Αυτό άλλωστε μ' έκανε ολοένα
και φανατικότερο υπηρέτη και μιμητή των βυζαντινών συγγραφέων.
"
Ο Πεντζίκης αποτελεί μια ιδιάζουσα και ξεχωριστή μορφή των ελληνικών
γραμμάτων που με την πάροδο των χρόνων παίρνει τη θέση που η σύγχρονή
του κριτική του είχε στερήσει. Το όλως ιδιότυπο ύφος του διακρίνει
επίσης και τα ζωγραφικά του έργα.
Έργα του : Ανδρέας Δημακούδης, Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση,
Εικόνες (ποιητική συλλογή), Πραγματογνωσία, Αρχιτεκτονική
της σκόρπιας ζωής, Το Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης, Μητέρα Θεσσαλονίκη,
Προς εκκλησιασμόν, Αρχείον.
Από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν και η μετάφρασή του του ποιητικού
έργου του Stephane Mallarme Ίγκιτουρ ή Η τρέλα του Ελβενόν.
|
