|
|
ΒΑΛΤΙΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ - ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ
Παρουσίαση
Με λόγο αποσπασματικό, μικροπερίοδο, συνειρμικό, αυτή η
γυναίκα που δεν γνωρίζουμε το όνομά της, μέσα από συνεχείς μετατοπίσεις
και χρονικά άλματα, μας μιλάει για τους φίλους, τους έρωτες,
την οικογένεια, τη ζωή της. Μια ζωή που πέρασε σαν μέσα σε όνειρο,
σαν μια ταινία με ξένους πρωταγωνιστές. Γερνάει. Είναι νύχτα.
Μόνη. Μια μοναξιά που δεν πηγάζει από αίτια κοινωνικά -έχει
σύζυγο, παιδιά, κύκλο γνωριμιών- αλλά από ένα βαθύ αίσθημα αχρηστίας,
ματαιότητας, υπαρξιακής αγωνίας. Το ύφος της αφήγησης, παρά
τις προφανείς φορτίσεις, δεν γίνεται ποτέ μελοδραματικό. Ασθματικό,
σκληρό, κάποτε αθώο και κάποτε σαρκαστικό, αποδεικνύεται εξαιρετικά
δραστικό στη δημιουργία μιας ανήσυχης, απειλητικής ατμόσφαιρας.
Όλα, ακόμα και οι πιο ανώδυνες παιδικές αναμνήσεις φιλτράρονται
μέσα από ένα αίσθημα φθοράς και θανάτου. Η ηρωίδα του Μπλε Βαθύ
σχεδόν μαύρο δεν προκαλεί τη συμπάθεια ή τη συγκίνηση του αναγνώστη·
κατορθώνει κάτι πολύ ισχυρότερο: του μεταδίδει τον τρόμο της.
Χριστίνα Ντουνιά, Αντί, 11.4.1986
|
|
Κρίσεις
Στο ανάγνωσμα που μας προσφέρει ο Θανάσης Βαλτινός, εμφανίζεται
να ομιλεί ένα και μοναδικό πρόσωπο. Μια γυναίκα άνω των 50, απευθυνόμενη
στον υποθετικό ή και πραγματικό εραστή της ή ακόμα καταγράφοντας
τα λγόμενά της σε ταινία (όπως ο Κραπ του Σάμουελ Μπέκετ), πλαγιοδρομεί
συνεχώς προς τα αποθέματα της μνήμης της, έχοντας ως αποκλειστικό
σκοπό της την αφήγηση. Και τούτο όχι για να την απολαύσει, να
λυτρωθεί ή να γνωρίσει, αλλά διότι αποτελείται απ' αυτήν. Η μνημονική
ύλη της επιβάλλεται ως αναπόφευκτη απόδειξη της ανώφελης και πικρής
ζωής της.
[…] Ο Θανάσης Βαλτινός νοιάζεται πάνω απ' όλα για την τυραννία
της μνήμης και την εξαναγκαστική της γλώσσα - την αφήγηση : "
Η μνήμη δεν παραμερίζται. Είναι " θα επιγράψει το τέλος του
βιβλίου του, αφήνοντας σε μας τη βασανιστική επικύρωση του γεγονότος,
αλλά και την ηδονική ανάγνωση της περιπέτειάς του μέσα στο κείμενο.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Η Πρώτη, 12-4-1986
Ο Θανάσης Βαλτινός, με την ώριμη ελλειπτική τεχνική του και την
απόλυτη κυριαρχία του πάνω στο γλωσσικό υλικό του, συνθέτει μιαν
άρτια μίμηση προφορικού λόγου, μέσω του οποίου καταθέτει το πρισματικό
ψυχογράφημα μιας γοητευτικής γυναικείας μορφής -αιφνιδιάζοντας
μάλλον τους αναγνώστες της ανδροκρατούμενης πεζογραφίας του- για
να το υπερβεί, υπαινικτά, προς την κατεύθυνση περιοχών που καλύπτονται
από πυκνή και αδιαπέραστη αδιαφάνεια.
Σπύρος Τσακνιάς, Η Λέξη, Μάρτιος-Απρίλιος 1986
|
|
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας της Αρκαδίας
το 1932. Το 1950 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου και ζει μέχρι σήμερα.
Σπούδασε κινηματογράφο. Μετέφρασε τις Τρωάδες του Ευρυπίδη και
την Ορέστεια του Αισχύλου για τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης
στην Επίδαυρο. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών
και Τεχνών και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων της Ελλάδας, της
οποίας και διετέλεσε πρόεδρος επί σειρά ετών. Το 1984 τιμήθηκε
στο Φεστιβάλ των Καννών με το βραβείο σεναρίου για την ταινία
του Θεόδωρου Αγγελόπουλου "Ταξίδι στα Κύθηρα", και το
1990 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος για τα Στοιχεία
για τη δεκαετία του '60.
Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τα παρακάτω βιβλία του :
Η Κάθοδος των Εννιά (Άγρα 1984), Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη,
βιβλίο πρώτο: Αμερική (Άγρα 1990), Τρία ελληνικά μονόπρακτα
(μυθιστόρημα, Στιγμή 1989), Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο (Άγρα
1994), Στοιχεία για τη δεκαετία του '60 (Άγρα 1992), Θα
βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν (διηγήματα, Άγρα 1992), Φτερά
μπεκάτσας (Άγρα 1992), Ορθοκωστά (μυθιστόρημα, Άγρα
1994), Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη, βιβλίο δεύτερο: Βαλκανικοί
- '22, (Ωκεανίδα 2000), Ημερολόγιο 1836-2011 (Ωκεανίδα
2001).
Βιβλία του μεταφράστηκαν και κυκλοφορούν στη Γαλλία, Γερμανία,
Αγγλία, Σουηδία, Τουρκία, Αμερική.
|
|
