Κρίσεις

" Σήμερα ξέρουμε ότι ο Georges Bataille είν' ένας απ' τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του αιώνα του. Η Ιστορία του ματιού, η Μαντάμ Εντουαρντά, έκοψαν το νήμα των αφηγήσεων για ν' αφηγηθούν αυτό που ποτέ κανείς ώς τότε δεν είχε αφηγηθεί· το Αθεολογικό άθροισμα εισήγαγε τη σκέψη στο παιχνίδι -στο παρακινδυνευμένο παιχνίδι- του ορίου, των άκρων, της κορυφής, της παραβίασης· ο Ερωτισμός έφερε πιο κοντά μας τον Σαντ και μας τον έκανε πιο δύσκολο. Στον Bataille οφείλουμε ένα μεγάλο μέρος αυτού που είμαστε τη στιγμή αυτή· εκείνο όμως που μένει να κάνουμε, να σκεφτούμε και να πούμε, πάλι σ' αυτόν σίγουρα το χρωστάμε, και θα το χρωστάμε για πολύ καιρό. Γιατί το έργο του μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο ".
Michel Foucault

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Ζωρζ Μπατάϊγ (Γαλλία, 1897-1962) μετά από μια νεανική έντονη μυστικιστή διάθεση, ασχολήθηκε με τον Νίτσε, την ψυχανάλυση, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, τη θεολογία, την ανθρωπολογία και συναναστράφηκε τους υπερρεαλιστές χωρίς ποτέ να προσχωρήσει καθαρά στις γραμμές τους. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Alexandre Kojeve για τον Hegel, ο οποίος μαζί με τον Νίτσε και τον μαρκήσιο ντε Σαντ θα γίνει ένας από τους άξονες αναφοράς της σκέψης του.
Το 1924 διορίζεται στην Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας.
Το 1928 δημοσίευσε με ψευδώνυμο την Ιστορία του ματιού (ελλην. έκδ. Άγρα 1980).
Ασχολήθηκε συστηματικά με την έκδοση ή τη συμμετοχή σε διάφορα περιοδικά : Documents (1929-30), Critique Sociale (1933), Minotaure (1932-33), και κυρίως με το Acephale, που ίδρυσε με τον ζωγράφο Andre Masson (1936).
Το 1935, την περίοδο του Λαϊκού Μετώπου, ιδρύει την πολιτική ομάδα " Αντεπίθεση " (" Contre Attaque ") με τους Andre Breton (προσωρινή συμφιλίωση), Paul Eluard, Pierre Klossowski, Benjamin Peret και τον Yves Tanguy.
Το 1936 ιδρύει το Κολέγιο Ιερής Κοινωνιολογίας με τον Roger Caillois και τον Michel Leiris.
Γράφει την Έννοια της δαπάνης (1933), την Εσωτερική Εμπειρία (1934 - μετά τη μύησή του σε ανατολικές μεθόδους), το Γαλάζιο τ' ουρανού (1936), τη Μαντάμ Εντουαρντά (1937 - με το ψευδώνυμο Pierre Angelique - ελλην. έκδοση Άγρα, 1980 ), το Περί Νίτσε (1943 - που μαζί με τον Ένοχο και την Εσωτερική Εμπειρία θα αποτελέσουν το Αθεολογικό Άθροισμα), τον Αρχαγγελικό (1944), το Αλληλούια (1947), τη Θεωρία της θρησκείας (1948), τον Αββά Γ. (L'Abbe C., 1950).
To 1946 ιδρύει το περιοδικό Critique που η έκδοσή του θα συνεχιστεί και μετά το θάνατό του το 1962.
Το 1950 γράφει τον πρόλογο στο Ζυστίν ή Οι ατυχίες της αρετής του μαρκήσιου ντε Σαντ.
Το 1955 γράφει το Η προϊστορική ζωγραφική : Λασκώ ή Η γέννηση της τέχνης, το 1957 το Η λογοτεχνία και το κακό (ελλην. έκδοση Πλέθρον, 1979) και το 1961 Τα δάκρυα του έρωτα (ελλην. έκδ. Νεφέλη, 1981).
Το 1962 πεθαίνει στο Παρίσι. Το 1966 και το 1967 ο J. J. Pauvert εκδίδει δύο σπουδαία πεζογραφήματά του που δεν είχαν δημοσιευτεί όσο ζούσε : Η μητέρα μου (ελλην. έκδοση Άγρα, 2001) και Ο Νεκρός (ελλην. έκδοση Άγρα, 1981).
Το 1971 οι εκδόσεις Gallimard αρχίζουν την έκδοση των πολύτομων Απάντων του, με δημοσιεύσεις πολλών άγνωστων γραφτών του, με φροντίδα του Michel Foucault, του Maurice Blanchot κ.ά.