Απόσπασμα

"Η ταυτότητα ενός μουσείου καθορίζεται από το συνδυασμό πολλών παραγόντων: τη γεωγραφική του θέση και το πολιτισμικό του περιβάλλον, τη χρονική περίοδο και τον τρόπο που ιδρύθηκε, τη σχέση ιδιωτικής επιχείρησης και κυβερνητικής υποστήριξης και τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Αλλά πάνω απ' όλα είναι το αποτέλεσμα του οράματος και των ιδεών των ανθρώπων που δουλεύουν εκεί και αποφασίζουν την καλλιτεχνική του πολιτική. […] Το 1936 το Μουσείο ξεκίνησε στο Αιντχόβεν εκ του μηδενός. Ιδρυτής του ήταν ένας εύπορος κατασκευαστής πούρων και συλλέκτης έργων τέχνης, ο Henri Van Abbe. Από την ίδρυσή του, το Μουσείο οργανώθηκε έτσι ώστε να είναι άρτιο και πλήρες. Ο ίδιος ο Van Abbe στην αρχή είχε ενδιαφερθεί για τη δουλειά των συγχρόνων του στην επαρχία του Brabant. Καθώς τα χρόνια, ό0μως, περνούσαν διεύρυνε το βλέμμα του και συμπεριέλαβε σύγχρονούς του καλλιτέχνες από το Βέλγιο και τη Γαλλία. […] Ο Van Abbe δεν δώρισε στην πόλη του Αιντχόβεν μόνον το κτίριο· της έδωσε επιπλέον, και ένα μέρος της συλλογής του από Ολλανδούς καλλιτέχνες - 26 πίνακες συνολικά. […]
Εξηνταπέντε χρόνια αργότερα, η συλλογή αποτελείται από κάποιες χιλιάδες έργα, τα οποία καλύπτουν την περίοδο από το 1900 ως τις μέρες μας και κατανέμονται σε συγκεκριμένα, συγκροτημένα κείμενα: Κυβισμός, De Stijl, Κονστρουκτιβισμός και η συλλογή Lissitsky, Εξπρεσιονισμός, παραστατική ολλανδική τέχνη του μεσοπολέμου, ομάδα CoBrA, Ecole de Paris, Zero, νεοκονστρουκτιβισμός, ζωγράφοι της ματιέρας, Μινιμαλισμός, Εννοιολογική τέχνη, Arte Povera, γερμανική ζωγραφική της δεκαετίας του '70 και του '80, καθώς και πιο πρόσφατα σύνολα σύγχρονης γλυπτικής, εγκαταστάσεων και βίντεο άρτ. Η συλλογή χαρακτηρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο εντάσσει την ολλανδική τέχνη σε ένα διεθνές περιβάλλον. […]
Η πολιτική που ακολούθησαν όλοι (οι διευθυντές) για το Μουσείο Van Abbe μπορεί να αναχθεί σε μία σταθερά. Το σημαντικό ήταν κάθε φορά η τέχνη της γενιάς τους, η τέχνη που την περίοδο εκείνη παλλόταν από σφρίγος, και όλοι τους συμμετείχαν από κοντά στα καλλιτεχνικά ζητήματα της εποχής τους. […] Σε αντίθεση, πιθανόν, με παλαιότερες εποχές, όταν εγώ ανέλαβα τη θέση δεν βρήκα ξεκάθαρα καλλιτεχνικά κινήματα ή ομάδες με κοινό πρόγραμμα. Κάθε άλλο. Τα τέλη της δεκαετίας του '80 μου φαινόταν ανέκαθεν μία περίοδος αποσπασματικής, μεταμοντέρνας εκφραστικής σύγχυσης. ΄Ηταν μια κατάσταση που τη χαρακτήριζε πάνω απ' όλα η παράλογη κερδοσκοπική εμπορευματοποίηση και η ενσυνείδητα ακράια μόδα ενασχόλησης με τα μέσα επικοινωνίας. … Εγώ επικεντρώθηκα στη δουλειά μεμονωμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι ταυτόχρονα, αλλά ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, αντιδρούσαν σε αυτή την κατάσταση, αμφισβητώντας την. … Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη τέχνη, που μπορεί πιθανόν να φαίνεται αυτοαναφορική, και, κατά συνέπεια, ερμητική, όταν την πρωτοαντικρίζεις, αλλά που γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θέτει το ζήτημα της αλλοτρίωσης και του περιβάλλοντος: πώς ακριβώς φαινόμαστε σήμερα και τι δυνατότητες έχουμε (ή δεν έχουμε) να δούμε.
Ο κατάλογος αυτός μας εισάγει σε ένα σύνολο που διαμορφώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια και μαρτυρεί, έτσι, την αφοσίωσή μας στην ίδια μας τη γενιά και τους νεότερους καλλιτέχνες. … Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια συγκροτημένη ομάδα για την οποία θα μπορούσε να πει κανείς ότι διαθέτει κοινή καλλιτεχνική θεωρία ή πρακτική. Αντίθετα, θελήσαμε να φέρουμε σε αντιπαράθεση ορισμένους καλλιτέχνες που αντιδρούν από εξαιρετικά προσωπική και συχνά αλληλοσυγκρουόμενη σκοπιά στη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή. Η "συζήτησή" τους συνήθως γίνεται έξω από την αρένα της παραδοσιακής γλυπτικής και της παραδοσιακής ζωγραφικής, σε ένα σημείο της ιστορίας που το βιώνουμε ως ουδέτερη ζώνη, στο εσωτερικό της οποίας οι ισχυροί πολιτιστικοί νεωτερισμοί της νεοτερικότητας φαίνονται εξαντλημένοι και αποδυναμωμένοι."

Από την Εισαγωγή του Jan Debbaut, διευθυντή του Μουσείου Van Abbe