|
ΤΑΜΠΟΥΚΙ ΑΝΤΟΝΙΟ - ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ, ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΡΓΑ
Παρουσίαση
Το τελευταίο έργο του Ταμπούκι είναι ένα μυθιστόρημα σε
επιστολική μορφή: " Δεκαεπτά και ένα γράμματα, 17 άνδρες
αφηγητές και άλλες τόσες μοναδικές αντιλήψεις για τον κόσμο,
που συνδέονται μεταξύ τους με μυστικές γέφυρες για να χτίσουν
ένα ιλιγγιώδες μυθιστόρημα για τον αδύνατο έρωτα. Ένα ερωτικό
μυθιστόρημα που τρέφεται με το νόμο της σχετικότητας, όπου ακόμα
κι αυτές οι λογοτεχνικές αναφορές μοιάζουν με απομεινάρια ναυαγίου,
μυθιστόρημα που είναι ταυτόχρονα μια κυβιστική εξομολόγηση του
συγγραφέα. Τίποτα δεν είναι πραγματικό ή αυτοβιογραφικό, κι
όμως τα πάντα είναι αληθινά, διότι όλα αντιμετατίθενται, αλλοιώνονται,
γίνονται πανανθρώπινα ".
(Bernard Comment, από τη γαλλική έκδοση)
|
Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.
Κρίσεις
Το τελευταίο βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι κυκλοφόρησε στην Ιταλία
λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές που έδωσαν την εξουσία στον Μπερλουσκόνι,
και ο μακρύς τίτλος του βιβλίου πήρε, μέσα σ' αυτά τα ειδικά συμφραζόμενα,
διαστάσεις αποκάλυψης.
Μυθιστόρημα ελεγειακό παρά ερωτικό, με ήρωες άνδρες μεσήλικους,
μορφωμένους και κοσμοπολίτες: ο αναγνώστης γρήγορα διαβλέπει σ'
αυτούς τα προσωπεία του ίδιου του συγγραφέα που προσφέρει εδώ
την αυτοπροσωπογραφία του, φαντασιακή και πολιτικά ανορθόδοξη.
[…] Ο Ταμπούκι μάς παρασύρει, με μια δόση σαδισμού, λυτρωτικού
ωστόσο, " στους διανοητικούς εκείνους λαβυρίνθους, οι οποίοι
μας ώθησαν να πιστέψουμε ότι ξαναζούσαμε ως δικό μας έναν χρόνο
που κάποτε υπήρξε δικός μας αλλά δεν είναι πλέον ".
Marco Sabbatini, Le Temps, Ιανουάριος 2002
Ταμπούκι, ο μεγάλος της Ιταλίας. Το τελευταίο του βιβλίο, μια
ακολουθία ερωτικών και αποχαιρετιστήριων επιστολών που απευθύνουν
17 μυστήριοι αποστολείς σε ισάριθμες φανταστικές αγαπημένες, είναι
μια περιπλάνηση κατά την οποία ο συγγραφέας ξεπερνάει τον εαυτό
του σε ευστροφία και λεπτότητα, με αναπάντεχες παρατηρήσεις και
απρόσμενα επιχειρήματα. […] Ο μάγος Ταμπούκι δεν είναι εδώ μονάχα
εκείνος ο κατάδικος των αναγκαστικών ονείρων που προτιμά πάντα
τα δύσκολα μονοπάτια από τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, και την
ανάλαφρη ομίχλη του ονείρου από την " ανεπανόρθωτη υπεροψία
των πραγμάτων που υφίστανται ". Αυτό το μεγαλειώδες έργο,
που μέχρι τώρα το όριζαν οι ζαριές που εξωρα?ζουν το τυχαίο, φαίνεται
ότι ενδύεται όλο και περισσότερο τα μαύρα πανιά της νοσταλγίας.
Didier Jacob, Le Nouvel Observateur, Ιανουάριος 2002
Απόσπασμα
" Το ξέρεις, αγάπη μου, δεν θα σου τα έγραφα όλα αυτά
αν δεν ήταν τόσο αργά, δηλαδή αν δεν ήμουν τώρα στην ανπάποδη
πλευρά του καλοκαιριού, στις ηλιόλουστες μέρες ενός Δεκέμβρη.
Οι σελίδες όμως εκείνου του μυθιστορήματος που δεν έγραψα ξύπνησαν
μέσα μου το ταξίδι που δεν κάναμε, ίσως επειδή μιλούν για αστέρια,
κι έχει τόσα πολλά αστέρια ο ουρανός ώστε είναι μικρό το κακό
αν πέφτουν το ένα ή το άλλο, κι εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε
την τοπογραφία τους εκείνη τη μέρα της εικοστής τετάρτης Σεπτεμβρίου
πριν από πολλά χρόνια, γιατί μια ολόκληρη νύχτα του ταξιδιού που
δεν κάναμε στη Σαμαρκάνδη την περάσαμε στο αστεροσκοπείο του Ουλούγκ
Μπεγκ. Τι ανοησία να μελετάς τα αστέρια, έτσι δεν είναι; "
|
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Αντόνιο Ταμπούκι γεννήθηκε το 1943 στην Πίζα, πόλη στην οποία εξακολουθεί να μένει, μετά από πολύχρονη παραμονή στην Πορτογαλία. Το 1997 τιμήθηκε με το Ευρωπαικό Αριστείο Λογοτεχνίας.
Τα βιβλία που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα είναι τα εξής: Piazza d ' Italia (1975), Il piccolo naviglio (1978), Il gioco del rovescio (1981), Donna di Porto Pim (1983 - Η γυναίκα του Πόρτο Πιμ, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα 1977), Notturno Indiano (1984 - Νυχτερινό στην Ινδία, ελλην. μτφρ. Μυρσίνης Ζορμπά, Οδυσσέας, 1990), Piccoli equivoci senza importanza (1985), Il filo dell ' orizzonti (1986 - Η γραμμή του ορίζοντα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1998), I volatili del Beato Angelico (1987), I dialoghi mancati (1988), Un baule pieno di gente (1990), L'angelo nero (1991 - Ο Μαύρος Άγγελος, ελλην. μτφρ. Τότας Κονβερτίνο, Εστία, 1995), Sogni di sogni (1992 - Όνειρα ονείρων, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1999), Requiem (1992 - Ρέκβιεμ, ελλην. μτφρ. Domenica Minniti, Οδυσσέας, 1994), Gli ultimi tre giorni di Fernando Pessoa (1994 - Οι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1999) Sostiente Pereira (1994 - Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Ψυχογιός, 1995), La testa perduta di Damasceno Monteiro (1997 - Η χαμένη κεφαλή του Νταμασένου Μοντέιρου, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Ψυχογιός, 1998), Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες - Συζητήσεις του Αντόνιο Ταμπούκι με τον μεταφραστή του Ανταίο Χρυσοστομίδη εφ' όλης της ύλης (Άγρα, 1999), Δύο ελληνικά διηγήματα (Άγρα, 2000), Είναι αργά, όλο και πιο αργά (Άγρα, 2002 - Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης 2003), και Ο Τριστάνο πεθαίνει (Άγρα, 2004).
|
|