<% Latr = Request.QueryString("Latr") %>
 
Επικοινωνία



ΝΤΕ ΜΥΣΣΕ ΑΛΦΡΕ - ΓΚΑΜΙΑΝΙ

Παρουσίαση

Η Γκαμιανί αποτελεί το πιο διάσημο και πολυδιαβασμένο ερωτικό γαλλικό κείμενο καθ' όλο τον 19ο αιώνα. Συνιστά ένα μικρό αριστούργημα της ερωτικής πεζογραφίας. Ο έκλυτος ερωτικός βίος του Αλφρέ ντε Μυσσέ, η ακόλαστη ζωή του, ο δονζουανικός του χαρακτήρας, το αριστοκρατικό του πνεύμα, ο σαπφισμός της Γεωργίας Σάνδη, του ενέπνευσαν την πορνογραφική και θανάσιμη ιστορία της κόμισσας Γκαμιανί. Κατέχει τα μεγαλύτερα ποσοστά στις παράνομες εκδόσεις από την εποχή της δημοσίευσής της, το 1833, έως και τα χρόνια του 1930. Αυτό το επιβλητικό φρενήρες μυθιστόρημα, απίστευτης για την εποχή του τόλμης, προαναγγέλλει, χάρη στη στενή διασύνδεση του ερωτισμού με τον θάνατο, τον Ζωρζ Μπατάιγ. Εξάλλου, ο Μυσσέ παραμένει ο μοναδικός ερωτογράφος συγγραφέας του γαλλικού ρομαντισμού.

Το κείμενο συνοδεύεται από τις 12 περίφημες γκραβούρες που χάραξε για την πρώτη έκδοση ο Devιria, ένας από τους σπουδαιότερους χαράκτες του 19ου αιώνα και δη ερωτικών θεμάτων.
Για την ελληνική έκδοση χρησιμοποιήθηκε ένα σπάνιο συλλεκτικό βιβλιοφιλικό αντίτυπο με τις γκραβούρες από την προσωπική βιβλιοθήκη του Ανδρέα Εμπειρίκου.



Το κείμενο το πλαισιώνουν ένας σύντομος πρόλογος του Jean-Jacques Pauvert, του σημαντικότερου εκδότη ερωτικής λογοτεχνίας στη Γαλλία από το 1947 μέχρι τις μέρες μας, δύο μελέτες του Simon Jeune, του πιο έγκυρου μελετητή του έργου του Αλφρέ ντε Μυσσέ, κι ένα κείμενο του J.-K. Huysmans, περίφημου συγγραφέα του τέλους του 19ου αιώνα. Η μετάφραση του Ανδρέα Στάικου αποδίδει με μεγάλη λεπτότητα τις αποχρώσεις του ακραίου λόγου του ευαίσθητου συγγραφέα.

Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Κρίσεις

" Δεν πιστεύω ότι η μανία των φαλλών, η δίψα της σάρκας, η φωτιά της γυναικείας μήτρας, απεικονίστηκαν ποτέ από άλλη πένα με μεγαλύτερη σφοδρότητα και μεγαλύτερη εμπειρία… Η χυδαιότητα σχεδόν εξαφανίζεται, η λάσπη και το αίμα καίγονται από τη φωτιά του ύφους. Η δύναμη του αποτελέσματος, η μαγεία των χρωμάτων, ο οίστρος, η ορμή, η εικόνα που καλπάζει ζωηρή και παθιασμένη, εξαγοράζουν, τρόπον τινά, τη βδελυρότητα των δεδομένων ".
J.-K. Huysmans

 


Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ γεννήθηκε το 1810 στη Γαλλία και πέθανε το 1857. Προικισμένος με σπάνια ωριμότητα από τα πρώτα νεανικά χρόνια του, έγινε δεκτός, ήδη από το 1828, στους κύκλους του Nodier, συνδέθηκε με τον Vigny και τον Sainte-Beuve και απέσπασε κολακευτικά σχόλια για το λογοτεχνικό του έργο. Η συλλογή του Ιστορίες της Ισπανίας και της Ιταλίας (1830) αποκάλυπτε έναν ορμητικό ρομαντισμό που εκδηλωνόταν με την αναζήτηση ενός φαντασμαγορικού τοπικού χρώματος, με την απεικόνιση βίαιων παθών και με την καλαισθησία ενός αριστοτέχνη της στιχουργικής. Πνεύμα ιδιοφυές και ερωτευμένο με την ελευθερία, αδιάφορο για σχολές και συρμούς, έμελλε να χαρίσει στο γαλλικό θέατρο μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως τα Ένα καπρίτσιο, Η βενετσιάνικη νύχτα, Ένα θέαμα σε πολυθρόνα. Επιβεβαιώνοντας την ανεξαρτησία του από το νέο ρομαντικό πνεύμα, θέλησε να ξαναβρεί την ενδόμυχη και ειλικρινή έμπνευση (" αυτό που χρειάζεται ο καλλιτέχνης ή ο ποιητής είναι η συγκίνηση ") και εξέφρασε έμμεσα τον εαυτό του μέσω των ηρώων των έργων του (Τα καπρίτσια της Μαριάννας - 1833, Φαντάζιο - 1834, Λορεντσάτσιο - 1834, Το καντηλέρι - 1835, Δεν πρέπει να ορκίζεσαι για τίποτα - 1838). Το ευμετάβολο των ηρώων του, η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα τους, όπου η επιθυμία της αγνότητας και ο πόθος του ιδανικού είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την εγκατάλειψη στη διαφθορά και την απελπισία, καθώς και η αυθαίρετη ανάμειξη των ειδών, σοκάρισαν στην αρχή. Το πρόσωπο αυτό με τη διπλή όψη είναι ο ίδιος ο Μυσσέ και το έργο του είναι η πιο πιστή αντανάκλαση της ενδόμυχης αγωνίας του. Έτσι το Δεν αστειευόμαστε με τον έρωτα (1834) θυμίζει με τον τίτλο του τον "τρελό έρωτα" του Μυσσέ για τη Γεωργία Σάνδη. Η οδυνηρή αυτή περιπέτεια (1833-1835), που έχει μεταφερθεί στο μυθιστόρημα Η εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα (1836), εμπνέει και το λυρικό ξεχείλισμα που διαποτίζει τα έργα Νύχτες (1835-1837), Γράμμα στον Λαμαρτίνο (1836), Ανάμνηση (1841). Από τότε κι ύστερα, ο ποιητής, απογοητευμένος και άρρωστος, θα δώσει αλληλοδιαδόχως διηγήματα (Ιστορία ενός σπάνιου είδους) ή ποιητικές φαντασίες (Τρία βήματα από το ρόδινο μάρμαρο) και έργα πιο πικρά και ταραγμένα (Η ελπίδα στον Θεό). Έξοχος στον χειρισμό του πνευματώδους και ειρωνικού παιχνιδιού, ο Μυσσέ ήξερε εξίσου καλά να εκφράζει τα ξεσπάσματα του πάθους ή αυτό που ήταν το εσωτερικό του δράμα : τον πειρασμό της ακολασίας και τη νοσταλγία της αθωότητας που κατοικούν "τη ματωμένη καρδιά του, τη γεμάτη φλόγα και λύπη" (Σαιντ-Μπεβ).



Πίσω