<% Latr = Request.QueryString("Latr") %>
 
Επικοινωνία



ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ - ΛΑΪΚΗ ΚΙΝΑ

Παρουσίαση


Υπάρχει μια παροιμία, που την ακούσαμε κατά κόρον ταξιδεύοντας δεκαπέντε μέρες στην Κίνα : "Καλύτερα να ρίξεις μόνος σου μια ματιά, παρά να σου πουν χίλια λόγια οι άλλοι". Η σοφή αυτή ασιατική ρήση είναι φανερό πως περιέκλεινε και το νόημα της πρόσκλησης που μας έκανε το Κινεζικό Πρακτορείο Ειδήσεων "Σιν Χουά" ("Νέα Κίνα") σε συνεργασία με την κινεζική κυβέρνηση. Να δούμε μόνοι, ταξιδεύοντας σε πόλεις και χωριά, με αεροπλάνο, με σιδηρόδρομο και αυτοκίνητο, τι γίνεται στην αχανή αυτή χώρα, που την κατοικεί το τέταρτο του πληθυσμού της γης - κάπου εννιακόσια εκατομμύρια άνθρωποι.
Στο τέλος του ταξιδιού έχει μείνει μια γεύση από αμέτρητα φλιτζάνια τσάι ανάκατο με γιασεμί. Και μια αίσθηση βαθιάς ανθρώπινης ευγένειας, ακόμα και ζεστασιάς, παρ' όλα όσα λέγονται για τη μυστική κι αδυσώπητη σκληρότητα της ράτσας. Έτσι, προσπαθώντας να βάλουμε σε τάξη τον καταιγισμό εντυπώσεων της ασθματικής περιήγησης, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μια κουβέντα άλλη, βγαλμένη επίσης από την ανατολίτικη σκέψη : "Κοίταξε δυο φορές, για να δεις σωστά. Κοίταξε μια φορά, για να δεις με αγάπη"

Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.

Κρίσεις

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ Α΄ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

"Ένα κάποιο χαμόγελο" έφερε στις αποσκευές της η Μαρία Καραβία απ' το τελευταίο της ταξίδι στην Κίνα όπου είχε πάει σαν απεσταλμένη της Καθημερινής. Και τα κατάφερε να κάνει το χαμόγελο αυτό ένα θαυμάσιο βιβλίο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.
Αν η Μαρία ζούσε σε μια άλλη εποχή, θα γινόταν, ίσως, εξερευνήτρια. Τα ταξίδια είναι το κρυφό πάθος της. Από το 1964 που γνώρισε τις Ινδίες σαν απεσταλμένη της Μεσημβρινής (είχε γράψει μια σειρά από συναρπαστικές ανταποκρίσεις), η Μαρία Καραβία θα πρέπει να ερωτεύθηκε την Ασία.
Τώρα είναι η σειρά της Κίνας.
Η ίδια η Καραβία βάφτισε το βιβλίο της, λόγω σεμνότητας, ίσως, Εικονογραφημένο οδοιπορικό. Είναι, όμως, σίγουρα κάτι παραπάνω απ' αυτό. Είναι ένας πολύ ευτυχής γάμος - της ρεπόρτερ με τη συγγραφέα.
Η γλαφυρότητα δεν σβήνει το ντοκουμέντο αλλά και το ντοκουμέντο δεν γλιστρά ποτέ στην ξηρότητα. Η Μαρία Καραβία ξέρει να γράφει, ξέρει να βλέπει και ξέρει να φωτογραφίζει. Όλο το βιβλίο είναι ντυμένο με αποκλειστικές φωτογραφίες (και συχνά αποκαλυπτικές) που τις τράβηξε η ίδια.
Θα πρέπει να είχε σίγουρα ένα πολύ ευαίσθητο φιλμ στη μηχανή της. Αλλά θα πρέπει να έχει πάντα ένα ακόμα πιο ευαίσθητο φιλμ μέσα της - αυτό που τη βοηθεί να βλέπει και να και να νιώθει αυτά που ίσως δεν μπορούν και να νιώσουν άλλοι.
"Κοίταξε μια φορά για να δεις με αγάπη" λεν οι Ανατολίτες σοφοί. "Κοίταξε δυο φορές για να δεις σωστά". Η Καραβία κοίταξε τρεις φορές και είδε με σωστή αγάπη.
Το πρόσωπο της Κίνας και ίσως μαζί το πρόσωπο της Μαρίας Καραβία που το μαντεύει κανείς να καθρεφτίζεται στα νερά του Γιανγκτσέ. Ένα πολύ ανθρώπινο πρόσωπο στον τραχύ μας κόσμο - στο τραχύ μας επάγγελμα.

ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ, Ελευθεροτυπία, 12/12/78


Βιογραφικά στοιχεία

Η Μαρία Καραβία έχει ταξιδέψει πολλές φορές σε χώρες της Ανατολής, όπως στην Ινδία και την Ταϋλάνδη, την Κίνα και όλες σχεδόν τις χώρες της Μέσης Ανατολής, καλύπτοντας δημοσιογραφικές αποστολές των εφημερίδων Καθημερινή, Μεσημβρινή και του προδικτατορικού περιοδικού Εικόνες, έντυπα στα οποία εργάστηκε από την αρχή της σταδιοδρομίας της. Έχει σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και, παράλληλα με τη δουλειά της σε εφημερίδες και περιοδικά, έχει εργαστεί στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και στην Ελληνική Τηλεόραση 1, όπου από το 1975 έως το 1987 ήταν υπεύθυνη για τον προγραμματισμό, την έρευνα και την παρουσίαση των εκπομπών Εικόνες και Εικαστικά. Στο διάστημα της δικτατορίας έζησε στο Λονδίνο και εργάστηκε στην Ελληνική Υπηρεσία του B.B.C. Έως το 1997, έγραφε χρονογράφημα στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Καθημερινή.
Το 1966, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Γιώργο Εμιρζά, πραγματοποίησε για την ΕΤ 1 την τετράωρη τηλεοπτική σειρά ΟΔΗΣΣΟΣ, Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, την πρώτη εκτενή έρευνα που έγινε για τον ελληνισμό της περιοχής. Η μελέτη-λεύκωμα της Οδησσού κυκλοφόρησε στις Εκδόσεις Άγρα το 1998.


Πίσω