Όταν με ρωτούν πού δουλεύω, λέω πως είμαι Βοηθός Γραμματέως σε ένα από τα Τμήματα Εξωνοσοκομειακής Περίθαλψης στο Κτίριο των Κλινικών του Δημοτικού Νοσοκομείου. Αυτό ακούγεται τόσο πλήρες και οριστικό που σπάνια με ρωτούν τίποτε άλλο πέρα απ' το τι κάνω, κι αυτό που κυρίως κάνω είναι να δακτυλογραφώ ιστορικά ασθενών. Με δική μου πρωτοβουλία όμως, και με απόλυτη μυστικότητα, ακολουθώ την κλίση μου, που θα έκανε τους γιατρούς μας να τους σηκωθούν οι τρίχες. Στον μυστικό κόσμο της γκαρσονιέρας μου, αποκαλώ τον εαυτό μου γραμματέα του ίδιου του Γερο-Πανικού.
Όνειρο με όνειρο εκπαιδεύω τον εαυτό μου γι' αυτόν τον σπάνιο ρόλο, σπανιότερο, αλήθεια, από όλων των μελών του Ψυχαναλυτικού Ινστιτούτου, το ρόλο ενός μύστη ονείρων. Όχι ενός διώκτη ονείρων, ενός ερμηνευτή ονείρων, ενός εκμεταλλευτή ονείρων με χονδροειδείς πρακτικούς στόχους την υγεία και την ευτυχία, αλλά το ρόλο ενός ανιδιοτελούς συλλέκτη ονείρων, για χάρη τους και μόνο. Το ρόλο του εραστή ονείρων για χάρη του Γερο-Πανικού, του Πλάστη όλων μας.
Δεν υπάρχει όνειρο που να το έχω δακτυλογραφήσει στους φακέλους των αρχείων μας και να μην το γνωρίζω απέξω. Δεν υπάρχει όνειρο που να μην το έχω αντιγράψει ξανά στο σπίτι μέσα στη Βίβλο των Ονείρων του Γερο-Πανικού.
Αυτή είναι η αληθινή μου κλίση.

Βιογραφικά στοιχεία

Η Σύλβια Πλαθ (1932-1963) γεννήθηκε στη Βοστώνη και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Κολέγιο Σμιθ. Παντρεύτηκε τον ποιητή Τεντ Χιουζ, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Μαζί έζησαν για ένα διάστημα στην Αγγλία, πριν επιστρέψουν στην Αμερική για να διδάξουν εκεί λογοτεχνία και αγγλική γλώσσα.
Δημοσίευσε συνολικά τρεις συλλογές ποιημάτων, The Winter Ship, The Colossus και Ariel. Αυτό το τελευταίο -στο οποίο και χρωστά το μεγαλύτερο μέρος της φήμης της ως μιας από τις σημαντικότερες ποιήτριες του εικοστού αιώνα- γράφτηκε λίγους μήνες πριν πεθάνει και δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό της. Έγραψε επίσης ένα μυθιστόρημα, The Bell Jar, που το δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Βικτόρια Λούκας.
Η Πλαθ υπέφερε από μια μορφή πολύ σοβαρής κατάθλιψης που την ταλαιπώρησε με επανειλημμένες ψυχιατρικές θεραπείες στη διάρκεια της ζωής της και η οποία τελικά την οδήγησε στην αυτοκτονία, στην ηλικία των 31 ετών. Μετά το θάνατό της, ο σύζυγός της, με τον οποίο είχαν ήδη χωρίσει, επιμελήθηκε για όλη τη διάρκεια της δικής του ζωής το έργο της και δημοσίευσε πολλά από τα ανέκδοτα κείμενά της, καθώς και τα διηγήματά της.