[…] Για μια ψυχαναλύτρια, όπως εγώ, το κείμενο του Πιστεύω συμπεριλαμβάνει θεμελιακές φαντασιώσεις που συναντώ καθημερινά στην ψυχική πραγματικότητα των πασχόντων μου. Ο πατέρας παντοκράτωρ; Τους λείπει, τον θέλουν ή υποφέρουν από αυτόν. Το σμίξιμο του γιου με τη σωματική υπόσταση του πατέρα και ταυτόχρονα η συμβολική ταύτιση με το όνομά του: σ' αυτό αποβλέπουν, και η διαδικασία αυτή είναι, συγχρόνως, η απαραίτητη προϋπόθεση για την ψυχική ωριμότητα του παιδιού και μία πηγή ηδονής προερχόμενη από την απορρόφηση της δύναμης και την ανύψωση στην κορυφή της εξουσίας. Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που ανέπτυξε καλύτερα τη συμβολική και σωματική εμβέλεια της πατρικής λειτουργίας πάνω στο ανθρώπινο ον. (…) Ακόμη περισσότερο, έχοντας επιμείνει σ' αυτήν την πατρική λειτουργία, ο χριστιανισμός οδηγεί στην προσυνειδησιακή διαμόρφωση των ουσιαστικών φαντασιώσεων που σηματοδοτούν τις επιθυμίες των ανθρώπων.
[…] Για τον αναλυτή, οι παραστάσεις στις οποίες στηρίζεται το Πιστεύω του δεομένου είναι φαντασιώσεις που φανερώνουν ουσιαστικές επιθυμίες ή τραύματα, μα σε καμιά περίπτωση δόγματα. Η ανάλυση τις ραδιοσκοπεί και αρχίζει να τις εξατομικεύει: τι συμβαίνει με τον δικό σας πατέρα, πανίσχυρο ή όχι; τι γίνεται μ' εσάς τον ίδιο, που είστε γιος; με την επιθυμία σας της παρθενικότητας ή της ανάστασης;… Περνώντας από τη μακροφαντασίωση στη μικροφαντασίωση, η ανάλυση καταδείχνει τη σεξουαλικότητα που υποδηλώνεται και που η προσευχή παραμερίζει δίχως πράγματι να τη λογοκρίνει, στο μέτρο που την αφήνει να διαποτίσει το λόγο μιας επιθυμίας, η οποία εκδηλώνεται παραμορφώνοντας το αντικείμενό της.

Από το κεφάλαιο "Πιστεύω εις ένα Θεό"

[…] Ο αναλυτικός λόγος μιλάει για μια ανθρωπότητα που δέχεται να χάνει, για ν' αναγνωριστεί στην κατάσταση της καθαρής απώλειας και να ξεπληρώσει κατ' αυτό τον τρόπο τα χρέη της στον Παντοκράτορα, με σκοπό να συνάψει δεσμούς, έρωτες, εφήμερες και ελαφρές εγγυήσεις.
Η ανάλυση είναι ένας χώρος περάσματος από την εμπιστοσύνη στον αποχωρισμό. Έδωσα την καρδιά μου και την ξαναπήρα για μία νέα επιδίωξη, επ' αόριστον. Βρίσκομαι στο εξής σε μία κατάσταση που μεταθέτει συνεχώς το κέντρο της, δίχως τραγωδίες και με αρκετή ηδονή για ν' ανανεώσω μία άλλη ομιλία προς τους άλλους. (…) Ανοίγομαι, λοιπόν, στις πολλαπλές εμπειρίες της συνάντησης.

Από το κεφάλαιο "Παιδιά και ανήλικοι"

Βιογραφικά στοιχεία

Η Julia Kristeva, αναγνωρισμένη πλέον διεθνώς ως μία από τις μορφές του σύγχρονου θεωρητικού λόγου, τόσο στη σημειολογία και την ψυχανάλυση, όσο και στη λογοτεχνική θεωρία, αλλά και μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε στη Βουλγαρία στις 24 Ιουνίου 1941. Το 1963 πήρε το δίπλωμα της φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας και συνέχισε τις σπουδές της από το 1965 στο Παρίσι, όπου και έκτοτε ζει μόνιμα.
Από το 1967 ώς το 1973 δούλεψε στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας στη γλωσσολογία και τη γαλλική φιλολογία. Το 1968 παρουσίασε τη διδακτορική της διατριβή στη σημειολογία και ένα χρόνο μετά δημοσίεψε το βιβλίο της Σημειωτική: Έρευνa για μία σημειωτική ανάλυση [Σημειωτική: Recherches pour une semanalyse], που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους γλωσσολογικούς κύκλους. Στο μεταξύ συνδέθηκε με τον αριστερών τοποθετήσεων κύκλο διανοουμένων του περιοδικού Τel Quel, όπου συμμετείχαν οι Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκώ, Φιλίπ Σολέρς (ο οποίος έγινε σύζυγός της). Γίνεται μέλος της εκδοτικής επιτροπής και αρχίζει να παρακολουθεί τα μαθήματα του Λακάν. Το 1973 γίνεται διδάκτωρ του Κράτους και διορίζεται καθηγήτρια γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris III. Εκλέγεται γραμματέας της Διεθνούς Εταιρείας Σημειολογίας και γίνεται μέλος της συντακτικής επιτροπής του οργάνου της, του περιοδικού Semiotica. Το 1974 εκλέγεται μόνιμος επισκέπτης καθηγητής στο Columbia University της Νέας Υόρκης, στην έδρα της Σημειολογίας της Λογοτεχνίας (που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια μοιράζεται με τον Ουμπέρτο Έκο και τον Τσβέταν Τοντόροφ). Το 1978, μετά από μία ψυχανάλυση, ακολουθεί ένα παιδαγωγικό πρόγραμμα στο Ινστιτούτο Ψυχανάλυσης και μία εργασία ως θεραπεύτρια-αναλύτρια. Έκτοτε ασκεί την ψυχανάλυση και το 1987 γίνεται μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας του Παρισιού (Societe Psychanalytique de Paris), που υπάγεται στη (φροϋδικών αρχών) Διεθνή Ψυχαναλυτική Εταιρεία (Association Internationale de Psychanalyse).
Τον Απρίλιο του 1997 τιμήθηκε με μία από τις υψηλότερες διακρίσεις του Γαλλικού κράτους, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής [Chevaliere de la Legion d'Honneur] για την τριαντάχρονη προσφορά της στην επιστήμη και το έργο της που έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες.

Τα έργα της Julia Kristeva που κυκλοφόρησαν στη Γαλλία:
Σημειωτική: Recherches pour une semanalyse [Σημειωτική: Έρευνa για μία σημειωτική ανάλυση], 1969
Le langage, cet inconnu [Η γλώσσα, αυτή η άγνωστη], 1969, 1981
Le texte du roman. Approche semiologique discursive transformationnelle [Το κείμενο του μυθιστορήματος. Σημειολογική προσέγγιση σε μία δομή μετασχηματικής ανάλυσης του λόγου], 1970
La poetique de Dostoyevski [Η ποιητική του Ντοστογιέφσκι], 1970
Des chisnoises [Για τις Κινέζες], 1974
La revolution du langage poetique. L'avant-garde a la fin du XIXe siecle. Lautreamont et Mallarme [Η επανάσταση της ποιητικής γλώσσας. Η πρωτοπορία του τέλους του 20ου αιώνα. Λωτρεαμόν και Μαλλαρμέ], 1974
La traversee des signes [Διασχίζοντας τα σημεία], συλλογικό, 1975
Polylogue [Πολύλογος], 1977
Folle verite [Τρελλή αλήθεια], συλλογικό, 1979
Pouvoirs de l'horreur. Essai sur l'objection [Εξουσίες της φρίκης. Δοκίμιο για την αποστροφή], 1980
Histoires d'amour [Ιστορίες αγάπης], 1983
Au commencement etait l'amour. Psychanalyse et foi [Στην αρχή ήταν η αγάπη. Ψυχανάλυση και πίστη], 1985
Soleil noir. Depression et melancolie [Μαύρος ήλιος. Κατάθλιψη και μελαγχολία ], 1987
Etrangers a nous-memes [Ξένοι στους εαυτούς μας], 1988
Georgia O'Keefe, 1988
Lettre ouverte a Harlem Desir [Ανοιχτό γράμμα στον Harlem Desir], 1990
Les Samouraοs [Οι Σαμουράι], μυθιστόρημα, 1990
Le Vieil homme et les loups [Ο γέρος άνθρωπος και οι λύκοι], μυθιστόρημα, 1991
Les nouvelles maladies de l'ame [Οι νέες ασθένειες της ψυχής], 1993
Le Temps sensible [Ο αισθητός χρόνος], 1994
Possessions [Δαιμονοληψίες], μυθιστόρημα, 1996
Sens et non-sens de la revolte [Νόημα και μη-νόημα της εξέγερσης], 1996
La Revolte intime [Η ενδιάθετος εξέγερση], 1997
Le feminin et le sacre [Το γυναικείο και το ιερό], 1998
Proust: Questions d'identite [Προυστ. Προβλήματα ταυτότητας], 1998
Le Genie feminin. La vie, la folie, les mots. Hannah Arendt [Η γυναικεία ευφυία. Η ζωή, η τρέλα, οι λέξεις. Χάνα Άρεντ], 1999
Le Genie feminin. Melanie Klein [ Η γυναικεία ευφυία. Μελανί Κλάιν], 2000
L'inquietante etrangete [Η ανησυχητική αποξένωση], 2001
Le Genie feminin. Colette [ Η γυναικεία ευφυία. Κολέτ], 2002
Meutre a Byzance [Φόνος στο Βυζάντιο], μυθιστόρημα, 2003.