Απόσπασμα

[ … ] Νομίζω ότι η αλογόμυγα είναι ακόμα εδώ, βγάλτε την έξω, δεν θέλω να καθίσει πάνω στο στόμα μου όταν θα το έχω κλείσει. Όταν θα γράψετε αυτήν την ιστορία, αν θα κάνετε με αυτήν ένα βιβλίο, στο βιβλίο βάλτε το όνομά σας, το δικό μου δεν το θέλω, δεν θέλω να είμαι ο αφηγητής, θέλω να είμαι το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης … Κάποτε γράψατε ότι ο Τριστάνο γνώρισε τον φόβο, κι εγώ το επιβεβαίωσα. Ο αληθινός φόβος όμως είναι άλλος, αυτός ήταν ένας φόβος της δεκάρας, γιατί είχε το προνόμιο της αβεβαιότητας, τα πράγματα μπορούσαν να του πάνε άσχημα, μπορούσε όμως και να σώσει το τομάρι του … Ο αληθινός φόβος είναι όταν η ώρα έχει οριστεί και ξέρεις ότι θα είναι αναπόφευκτη … είναι ένας περίεργος φόβος, ασυνήθιστος, τον νιώθεο κανείς μονάχα μια φορά στην ζωή του, και δεν θα τον ξαναδοκιμάσει ποτέ, είναι σαν ίλιγγος, σαν να ανοίγει διάπλατα ένα παράθυρο στο τίποτα, κι εκεί η σκέψη πνίγεται πραγματικά, σαν να εκμηδενίζεται. Αυτός είναι ο αληθινός φόβος … Σελίγο, όταν δεν θα ακούγετε πλέον την ανάσα μου, ανοίξτε διάπλατα εκείνο το παράθυρο, αφήστε να μπει το φως και οι θόρυβοι του ζωντανού κόσμου, σας ανήκουν, η σιωπή είναι δική μου. Και να φύγετε αμέσως, κλείστε την πόρτα και αφήστε εδώ το πτώμα, εκείνο δεν θα είμαι εγώ, έδωσα ήδη εντολές στη Φράου να το ξεφορτωθεί στα γρήγορα … Υπάρχει μια θρησκευτική αγάπη του θανάτου που έχει κάτι το νεκροφιλικό, λες κι ο κόσμος αγαπάει περισσότερο τα πτώματα παρά τους ζωντανούς … Ένας ωραίος θάνατος … τι ανοησία, ο θάνατος δεν είναι ποτέ ωραίος, ο θάνατος είναι αποκρουστικός, πάντα, είναι η άρνηση της ζωής … Λένε ότι ο θάνατος είναι ένα μυστήριο, αλλά το γεγονός της ύπαρξης είναι ένα μεγαλύτερο μυστήριο, φαινομενικά κοινότυπο, κι όμως τόσο μυστηριώδες. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι εγώ και εσείς βρισκόμαστε εδώ, στο ίδιο δωμάτιο, σ' αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, είναι εξαιρετικά μυστηριώδες, ή τουλάχιστον αρκετά μοναδικό, δεν νομίζετε; [ … ]

Βιογραφικά Στοιχεία

Ο Αντόνιο Ταμπούκι γεννήθηκε το 1943 στην Πίζα, πόλη στην οποία εξακολουθεί να μένει, μετά από πολύχρονη παραμονή στην Πορτογαλία. Το 1997 τιμήθηκε με το Ευρωπαικό Αριστείο Λογοτεχνίας.
Τα βιβλία που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα είναι τα εξής: Piazza d ' Italia (1975), Il piccolo naviglio (1978), Il gioco del rovescio (1981), Donna di Porto Pim (1983 - Η γυναίκα του Πόρτο Πιμ, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα 1977), Notturno Indiano (1984 - Νυχτερινό στην Ινδία, ελλην. μτφρ. Μυρσίνης Ζορμπά, Οδυσσέας, 1990), Piccoli equivoci senza importanza (1985), Il filo dell ' orizzonti (1986 - Η γραμμή του ορίζοντα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1998), I volatili del Beato Angelico (1987), I dialoghi mancati (1988), Un baule pieno di gente (1990), L'angelo nero (1991 - Ο Μαύρος Άγγελος, ελλην. μτφρ. Τότας Κονβερτίνο, Εστία, 1995), Sogni di sogni (1992 - Όνειρα ονείρων, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1999), Requiem (1992 - Ρέκβιεμ, ελλην. μτφρ. Domenica Minniti, Οδυσσέας, 1994), Gli ultimi tre giorni di Fernando Pessoa (1994 - Οι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Άγρα, 1999) Sostiente Pereira (1994 - Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Ψυχογιός, 1995), La testa perduta di Damasceno Monteiro (1997 - Η χαμένη κεφαλή του Νταμασένου Μοντέιρου, ελλην. μτφρ. Ανταίου Χρυσοστομίδη, Ψυχογιός, 1998), Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες - Συζητήσεις του Αντόνιο Ταμπούκι με τον μεταφραστή του Ανταίο Χρυσοστομίδη εφ' όλης της ύλης (Άγρα, 1999), Δύο ελληνικά διηγήματα (Άγρα, 2000), Είναι αργά, όλο και πιο αργά (Άγρα, 2002 - Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης 2003), και Ο Τριστάνο πεθαίνει (Άγρα, 2004).