"Το σημαντικό", έγραφε ο Henry James στα Σημειωματάριά του, "είναι να παρουσιάσει κανείς το θαυμαστό και το παράξενο περιοριζόμενος σχεδόν αποκλειστικά στο να δείξει την αντανάκλασή τους πάνω σε μιαν ευαισθησία, αναγνωρίζοντας ότι το κυριότερο στοιχείο συνίσταται σε κάποια δυνατή εντύπωση που προκαλούν και η οποία γίνεται έντονα αισθητή". Ίσως εδώ να βρίσκεται και το κλειδί της επιτυχίας αυτής της θαυμάσιας αφηγηματικής γραφής.

Την έκδοση του κειμένου συνοδεύει ένα δοκίμιο του Maurice Blanchot και εργοβιογραφία του συγγραφέα.

Κρίσεις

"Θεωρώ ότι καμία άλλη εποχή δεν έχει να επιδείξει τόσο θαυμάσια μυθιστορήματα με θέμα όσο Το Στρίψιμο της βίδας, τη Δίκη ή Το ταξίδι πάνω στη γη ή εκείνο το μυθιστόρημα που πέτυχε ο A. B. Casares στο Μπουένος Άιρες (Η εφεύρεση του Μορέλ)".
Jorge Luis Borges

"Υπάρχουν όλα τα στοιχεία και καταρχάς το κυριότερο: παιδιά που συνδέονται με μια κυριαρχική σχέση προς τα πρόσωπα που τα κυνηγούν, που τα προσελκύουν, με την ανάμνηση του κακού, προς αυτόν το χώρο όπου θα πρέπει να χαθούν· και το χειρότερο: τα παιδιά αυτά είναι διεστραμμένα, είναι όμως επίσης και αθώα ("όσον καιρό τα παιδιά κρατούνται μακριά από τα φαντάσματα, διασώζονται"). Από αυτό το μοτίβο ο James θα αντλήσει ένα από τα σκληρότερα εφέ του: το διφορούμενο αυτής της αθωότητας, αθωότητα που είναι η καθαρότητα του κακού μέσα τους, το μυστικό της τελειότητας του ψέματος που κρύβει το κακό από τα τίμια πρόσωπα που τα περιβάλλουν, που είναι όμως επίσης η καθαρότητα στην οποία μετατρέπεται το κακό μόλις τα αγγίσει, η αδιάφθορη αθωότητα που αντιπαραθέτουν στο πραγματικό κακό, το κακό των μεγάλων, ή ακόμα το αίνιγμα των μυστηριακών εμφανίσεων που οι άλλοι τους αποδίδουν, η αβεβαιότητα που βαραίνει την ιστορία και που γεννά αμφιβολίες μήπως δεν την προβάλλει ολόκληρη επάνω τους το παραλογισμένο πνεύμα της παιδαγωγού τους που τα τυραννά με τις δικές της μανίες μέχρι θανάτου."
Από το δοκίμιο του Maurice Blanchot