| Απόσπασμα
Από την εισαγωγή του Πλάτωνα Ριβέλλη:
O Bernard Plossu είναι ένας φωτογράφος-ταξιδευτής. Τα ταξίδια του όμως δεν είναι παρά μια αφορμή για τη φωτογραφία του. Όχι τόσο για τον προορισμό τους, όσο για τη χαρά της ίδιας της μετακίνησης. Ο Plossu χρειάζεται την αίσθηση της εξερεύνησης για να μπορεί να ξανασυναντιέται ανανεωμένος με αυτό που ήδη γνωρίζει. Οι φωτογραφίες του, από την Ισπανία, το Μεξικό, την Ελλάδα, τη Γαλλία, ή από τα τόσα άλλα μέρη των ταξιδιών του, είναι πριν από όλα φωτογραφίες ενός συγκεκριμένου τόπου. Η θέση τους στις σελίδες ενός ταξιδιωτικού οδηγού θα ήταν σίγουρα παραπλανητική.
Εκεί που ο Bernard Plossu αποδεικνύει το φωτογραφικό του μέγεθος και επιβεβαιώνει τις γοητευτικές εμμονές του είναι όταν χρησιμοποιεί το αθηναϊκό περιβάλλον για να μας δώσει στιγμές από τον δικό του κόσμο, τον οποίο έχει μέχρι σήμερα καταφέρει να κτίσει με σκηνές από όλα του τα ταξίδια. Στις περιπτώσεις αυτές η αθηναϊκή ιδιαιτερότητα γίνεται η αφορμή, το φόντο, το σκηνικό μιας δικής του γνώριμης, τρυφερής και τόσο ελκυστικής μινιμαλιστικής ματιάς, η οποία μας δίνει φωτογραφίες που δεν ανήκουν σε κανένα τόπο.
Διατρέχοντας όλο το τόσο αξιόλογο και σημαντικό έργο του Plossu δεν μπορεί να μην γοητευτεί κανείς, και να μη συγκινηθεί ταυτόχρονα, από την αίσθηση ενός φευγαλέου βλέμματος και μιας χαμηλών τόνων πρότασης. Οι φωτογραφίες μοιάζει να γεννιούνται ερήμην του φωτογράφου. Τα κάδρα δίνουν την εντύπωση ότι προέκυψαν και δεν κατασκευάστηκαν. […] Η εστίαση του φακού δεν συνδυάζεται με την αξιολόγηση των επιπέδων. Αυτό που μοιάζει τυχαία εστιασμένο δεν αντιπαρατίθεται σε αυτό που φαίνεται τυχαία όχι εστιασμένο. Η τελική αίσθηση οδηγεί σε μια εικόνα την οποία θα γεννούσε το μάτι μας χωρίς την παρέμβαση της φωτογραφικής μηχανής και του εκτυπωτικού μηχανήματος. Μιας εικόνας που έχει τη μαλακή αίσθηση της ευχάριστης έκπληξης και της ήπιας συγκίνησης. Ο Plossu καταφέρνει να χρησιμοποιεί το μάτι σαν εργαλείο που μεταφέρει οπτικά τις εσωτερικές συγκινήσεις και ευαισθησίες. […]
Ο Plossu αξιοποιεί στο έπακρο τη μοναδική δυνατότητα του μέσου αυτού να αντιστρέφει τις αξίες και τη σημασία των στοιχείων της πραγματικότητας. Γνωρίζει άριστα ότι ο ρόλος (και η ικανότητα) της φωτογραφίας είναι να οδηγεί στο μείζον μέσα από το έλασσον, στο σύνολο μέσα από τη λεπτομέρεια, στη διάρκεια μέσα από τη στιγμή. Φροντίζει επομένως να μεταλάσσει φωτογραφικά τις αξίες των πραγμάτων που φωτογραφίζει.
Ο ευρύτερος και ουδέτερος αστικός χώρος αντιμετωπίζεται, τις περισσότερες φορές, μέσα από μια υποκειμενική λεπτομέρεια, μέσα από κάτι που τον συνδέει με ένα προσωπικό βλέμμα και την υπόνοια μιας ανθρώπινης παρουσίας: Η άναρχη πόλη μέσα από ένα αυτοκίνητο, του οποίου η οροφή και το καθρεφτάκι ορίζουν τον ιδιωτικό χώρο. Η ίδια άτακτη πόλη οργανώνεται φορμαλιστικά μέσα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου που κατευθύνει το βλέμμα μας αριστερά σε έναν ποδηλάτη και δεξιά σε μια πινακίδα.
Όλα αυτά μπορεί να θυμίζουν και λίγο Αθήνα, αλλά πάνω από όλα πιστοποιούν και αποδεικνύουν την ικανότητα του Bernard Plossu , να ανακαλύπτει ξανά και ξανά τον εαυτό του μέσα και πίσω από τους τόπους που επισκέπτεται και να κτίζει ένα έργο στοιχειοθετημένο από βιαστικές, αλλά διαπεραστικές, ματιές που αποτυπώνονται μέσα από την αδιάκοπη κίνησή του. Είναι ένα έργο εν κινήσει. Σαν τον χρόνο που τρέχει. Χωρίς παρόν. Η ταχύτητα αυτή είναι το μέσον για να αντιμετωπιστεί η συγκίνηση, την οποία ο φωτογράφος αναγνωρίζει, επισημαίνει, αλλά επιχειρεί να υπερβεί και να συγκαλύψει. […] Ο φωτογραφημένος κόσμος του Bernard Plossu αποτελείται από αυτές τις ενδιάμεσες σκηνές, εκείνες ακριβώς που τα μάτια μας δεν έχουν μάθει να ξεχωρίζουν και να αποτυπώνουν. Και οι σκηνές αυτές αποδεικνύουν ότι πίσω από το προφανές ή το αδιάφορο υπάρχει ένας κόσμος σιωπηλός, που έχει ομορφιά, ενδιαφέρον και συγκίνηση.
ΠΛΑΤΩΝ ΡΙΒΕΛΛΗΣ
Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ. |
