|
«Δεν πρόκειται για αποτυχία. Δεν πρόκειται για επιστροφή. Πρόκειται για μεταμόρφωση. Ένα κέλυφος που σε περικλείει ασφυκτικά, μια χρυσαλλίδα που το σώμα της αποδεσμεύεται αργά. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Η Aνν Χίντεν είναι μια γυναίκα που βγήκε απ’ την τροχιά της. Εγκαταλείπει όλους τους κύκλους που μέσα τους βρισκόταν εγκλωβισμένη – συζυγικό, επαγγελματικό, καταγωγής. Αρχικά στρέφεται προς την ομορφιά∙ την αναζητά στην Ιταλία, στην Ίσκια, ένα μικρό ηφαιστειογενές νησί χαμένο στη θάλασσα. Εγκαταλείπει τη δουλειά της. Το παρελθόν την ακολουθεί. Όμως, αυτά που έζησε δεν την επηρεάζουν πια με τον ίδιο τρόπο ούτε της προκαλούν τον ίδιο πόνο. Το βιβλίο είναι όλο μια φυγή, μια απόδραση, μια αλληλουχία αναχωρήσεων, ανανεώσεων. Ελπίζω πως όχι μόνο η σύνθεση αλλά και το στυλ έχει επηρεαστεί απ’ όλα αυτά. Ότι διαφαίνεται κάτι αν όχι ορμητικό, τουλάχιστον ανυπόμονο. Εξίσου ανυπόμονο όπως το σώμα ή η φύση την άνοιξη. Όταν θέλουμε να βγούμε απ’ το καβούκι μας, να συναντήσουμε όλο και πιο νωρίς την αυγή, που και αυτή κάνει την εμφάνισή της όλο και πιο νωρίς∙ να βάλουμε μπρος τις δουλειές στον κήπο μας, να αλλάξουμε τη ζωή μας. Το στοιχείο της θάλασσας είναι κι αυτό πολύ ζωντανό σε όλη την έκταση του βιβλίου. Όχι μια θάλασσα που τραβιέται. Μια θάλασσα που προχωράει.»
– Από συνέντευξη του Pascal Quignard
Κριτικές
«Ένα υπέροχο μυθιστόρημα σκιών και φωτός όπου η μουσική έχει τη μερίδα του λέοντος. Πιθανόν η ζωή να μην είναι άλλο από ακούσματα και συγχορδίες πρωτίστως με τον εαυτό μας.»
«Η τέχνη του Pascal Quignard εμφανίζει εδώ αξιοσημείωτη ποιότητα και λεπτότητα. Αυτή τη «μινιμαλιστική αρμονία», που ήταν η μουσική της Aνν, την ξαναβρίσκουμε σε αφθονία στον μυθιστοριογράφο. Μια αφθονία κερματισμένη, πληθωρική, αλλά που δεν βαραίνει. Κι αυτό ο συγγραφέας δεν το κατορθώνει απλοποιώντας τις καταστάσεις, τα συναισθήματα και την ψυχολογική κατάσταση των προσώπων, αλλά υποδηλώνοντας μονίμως ένα βάθος το οποίο ποτέ δεν χρειάζεται να φέρει στο φως…»
«Η δεξιοτεχνία στο ρυθμό της διήγησης διατηρείται χωρίς φάλτσο, η ελαφρότητα που δίνει τον τόνο στην αφήγηση προσφέρει μια αύρα ευτυχίας στον αναγνώστη. Με τον τρόπο αυτό ο Πασκάλ Κυνιάρ, διδάκτωρ λογοτεχνίας και μουσικής, μας επιδεικνύει εδώ το μέγεθος του ταλέντου του μ’ ένα μυθιστόρημα εξαίσιο, παράξενο, ποιητικό, παράλογο και μουσικό.»
«Σε γλώσσα καθαρή, με κλασική δομή. Ο Πασκάλ Κυνιάρ επιβάλλει τις φωνές του, τα πρόσωπά του και τα υπηρετεί πιστά, δίνοντάς τους το ελεύθερο να σκάψουν μέσα τους το αυλάκι που θα ξεσκεπάσει το νόημα και τον ήχο που κρύβεται στο βάθος της ψυχής.» |
