«Οι μαθητές του Φουριέ θέλησαν να τον μετατρέψουν σε ηθικολόγο του πολιτισμού, λες και αυτό θα ενδυνάμωνε τις σοσιαλιστικές του θεωρίες. Ηθικολόγος είναι, αποκλειστικά όμως στο περιβάλλον της αρμονίας· στον πολιτισμό είναι ανήθικος και συγγενεύει πολύ περισσότερο με τον Σάντ, τον αήθη, παρά με τον Ρουσσώ των παραβολών της καλής φύσης. Όπως και ο Σάντ, που είναι μεγαλύτερός του κατά τριανταδύο χρόνια, ο Φουριέ έζησε την Επανάσταση και τράβηξε στα άκρα τις ιδέες του Διαφωτισμού για να τις ανατρέψει καλύτερα.
Όπως και ο Σάντ, είναι μανιακός με τους διάφορους καταλόγους, τα κατάστιχα, τις κατηγοριοποιήσεις, τις απαριθμήσεις. Όπως και ο Σάντ, θέτει στο επίκεντρο του έργου του την ηδονή, την ερωτική και ιδίως τη σεξουαλική επιθυμία. Η βασική διαφορά είναι ότι ο Σάντ γίνεται φιλόσοφος του «κακού» όταν παρουσιάζει κάθε επιθυμία ως φυσική, ενώ ο Φουριέ ονειρεύεται μια ακτινοβόλο ανθρωπότητα, όπου όλες οι επιθυμίες θα εκπληρώνονται εφόσον είναι από τη φύση τους χρήσιμες στην κοινωνία της αρμονίας, υπό τον όρο ότι «δεν θα βλάπτουν και δε θα θίγουν τον άλλον». Δέχεται πάντως τις σαδιστικές ή μαζοχιστικές «διαστροφές», όταν υπάρχει συναίνεση.»