«Η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον τρωικό πόλεμο σε τέσσερις μάχιμες ημέρες, που καταλήγουν σε ισόπαλη τραγωδία: ο φόνος του Πάτροκλου από τον Έκτορα και ο φόνος του Έκτορα από τον Αχιλλέα σφραγίζονται με ενδεκαήμερη ανακωχή, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Τελικώς ο ιλιαδικός πόλεμος περαιώνεται δίχως νικητές και νικημένους. Αντ’ αυτού ο αμοιβαίος σπαραγμός (του Αχιλλέα για τον αγαπημένο εταίρο του, του Πριάμου για τον αγαπημένο του γιό) οδηγεί σε ένα είδος συμφιλίωσης των αντιπάλων, υπογραμμίζοντας συνάμα την τραγωδία του πολέμου.»

Απόσπασμα

Ο Πρίαμος, γιός του Δαρδάνου, στρέφει το βλέμμα του
Θαυμάζοντας τον Αχιλλέα∙ ψηλόκορμος κι ωραίος,
μ’έναν θεό του φάνηκε παρόμοιος. Συνάμα ο Αχιλλέας
τον Δαρδανίδη Πρίαμο θαύμαζε κι αυτός, την όμορφή του
όψη, τον τρόπο που μιλούσε.
Όταν, ένας τον άλλον βλέποντας, τον αμοιβαίο θαυμάσμό τους
χόρτασαν, πρώτος τον λόγο πήρε ο Πρίαμος, γερός θεόμορφος.

Κρατικό Βραβείο Ενδογλωσσικής Μετάφρασης 2011
Για τη μετάφραση του έργου με τίτλο Ιλιάς του Ομήρου, απονεμήθηκε ομόφωνα στο Δ.Ν. Μαρωνίτη το Βραβείο Απόδοσης Έργου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στα νέα Ελληνικά. Το σκεπτικό της απονομής του βραβείου αναφέρει:

"Η μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη συνδυάζει την κριτική εγρήγορση και τη φιλολογική γνώση με την ποιητική ευαισθησία. Ο μεταφραστής προσεγγίζει το ιλιαδικό έπος συνομιλώντας τόσο με την αρχαιότητα όσο και με τη νεότερη λογοτεχνική και μεταφραστική παράδοση. Στον διάλογο αυτόν μεταβάλλει γόνιμα τα όρια και των δύο πόλων. Η πρόσληψη της Ιλιάδας μετακινείται από τον δεκαπεντασύλλαβο και τη λαϊκή κουλτούρα, που υπήρξαν αφετηρία για τις μεταφράσεις των Καζαντζάκη και Κακριδή, προς τον ελληνικό μοντερνισμό, αναγνωρίζοντας ότι η στροφή προς την αρχαιότητα είναι ταυτόχρονα νεοελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Η προφορικότητα του μεταφραστικού λόγου επιτρέπει τη δημιουργική συνάντηση με το ομηρικό παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει καθοριστικά στην αναγνωστική απόλαυση."