«Τέλειωσε, κι έδωσε τον γιο του στα χέρια της αγαπημένης του
γυναίκας· τον υποδέχτηκε εκείνη στον μυρωμένο κόρφο της
με δακρυσμένο γέλιο. Την είδε ο ΄Εκτορας και τη λυπήθηκε,
το χέρι του άπλωσε, τη χάιδεψε και την προσφώνησε μιλώντας:
« Αλόγιστη, μην τον αφήνεις τον καημό τόσο να τυραννάει
τον νου σου· αφού κανείς δεν πρόκειται, πριν απ’την ώρα μου
στον ΄Αδη να με στείλει. ΄Ετσι κι αλλιώς δεν ξέρω εγώ κανέναν,
από τη μέρα που γεννήθηκε, να ξέφυγε ποτέ  το ριζικό του,
μήτε ο γενναίος μήτε κι ο δειλός.»

«Ο Πρίαμος, γιός του Δαρδάνου, στρέφει το βλέμμα του
Θαυμάζοντας τον Αχιλλέα? ψηλόκορμος κι ωραίος,
μ’έναν θεό του φάνηκε παρόμοιος. Συνάμα ο Αχιλλέας
τον Δαρδανίδη Πρίαμο θαύμαζε κι αυτός, την όμορφή του
όψη, τον τρόπο που μιλούσε.
Όταν, ένας τον άλλον βλέποντας, τον αμοιβαίο θαυμάσμό τους
χόρτασαν, πρώτος τον λόγο πήρε ο Πρί αμος, γερός θεόμορφος.»

Ο Δ.Ν Μαρωνίτης προσφέρει τις 24 ραψωδίες από την Ιλιάδα, το μεγάλο έπος του Ομήρου, μετά την ιστορική πλέον μετάφρασή του της Οδύσσειας. Είναι η πρώτη μεγάλη μετάφραση που γίνεται μετά τη μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή.

«Η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον τρωικό πόλεμο σε τέσσερις μάχιμες ημέρες, που καταλήγουν σε ισόπαλη τραγωδία: ο φόνος του Πάτροκλου από τον Έκτορα και ο φόνος του Έκτορα από τον Αχιλλέα σφραγίζονται με ενδεκαήμερη ανακωχή, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Τελικώς ο ιλιαδικός πόλεμος περαιώνεται δίχως νικητές και νικημένους. Αντ’ αυτού ο αμοιβαίος σπαραγμός (του Αχιλλέα για τον αγαπημένο εταίρο του, του Πριάμου για τον αγαπημένο του γιό) οδηγεί σε ένα είδος συμφιλίωσης των αντιπάλων, υπογραμμίζοντας συνάμα την τραγωδία του πολέμου.»
Δ. Ν ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ

Κρατικό Βραβείο Ενδογλωσσικής Μετάφρασης 2011


Για τη μετάφραση του έργου με τίτλο Ιλιάς του Ομήρου, απονεμήθηκε ομόφωνα στο Δ.Ν. Μαρωνίτη το Βραβείο Απόδοσης Έργου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στα νέα Ελληνικά. Το σκεπτικό της απονομής του βραβείου αναφέρει:

"Η μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη συνδυάζει την κριτική εγρήγορση και τη φιλολογική γνώση με την ποιητική ευαισθησία. Ο μεταφραστής προσεγγίζει το ιλιαδικό έπος συνομιλώντας τόσο με την αρχαιότητα όσο και με τη νεότερη λογοτεχνική και μεταφραστική παράδοση. Στον διάλογο αυτόν μεταβάλλει γόνιμα τα όρια και των δύο πόλων. Η πρόσληψη της Ιλιάδας μετακινείται από τον δεκαπεντασύλλαβο και τη λαϊκή κουλτούρα, που υπήρξαν αφετηρία για τις μεταφράσεις των Καζαντζάκη και Κακριδή, προς τον ελληνικό μοντερνισμό, αναγνωρίζοντας ότι η στροφή προς την αρχαιότητα είναι ταυτόχρονα νεοελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Η προφορικότητα του μεταφραστικού λόγου επιτρέπει τη δημιουργική συνάντηση με το ομηρικό παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει καθοριστικά στην αναγνωστική απόλαυση."